15 jaar bloggen in Rotterdam

Hoera, hoera! Precies 15 jaar geleden, op 24 december 2006, schreef ik mijn eerste blog. Net voor kerst bezocht ik een concert van Alex Roeka in het Oude Luxor. Feijenoord speelde die avond, dus we zaten met slechts een handvol liefhebbers, verspreid door de zaal. Morris, mijn oudste zoon, ging mee; hij was toen pas 12 jaar maar dol op zingen en op uitstapjes. Grappig genoeg heeft Morris nu zijn eigen kanaal als performer, waar hij songs presenteert.
Tja, 15 jaar bloggen.
De eerste stukjes zette ik gewoon op een webpagina, en het volgende stukje plaatste ik er steeds boven. Geen reactiemogelijkheid, geen database of tagwolk. Bloggen was in 2006 hip. Veel kunstenaars hadden een blog, soms met alleen illustraties of animaties. Influencers had je nog niet. Bij de keuze voor een website vond ik het juist essentieel om géén reclames in de kantlijn van mijn site te krijgen. Reclame maken voor anderen wilde ik alleen als ik zelf enthousiast was.
15 jaar bloggen. Hier rechts in de kantlijn vind je het archief van alle jaargangen. Ik heb tussentijds wel veel rommel weggegooid. En ik ben bezig elke jaargang te archiveren in aparte bundels. Want wat heb ik veel geschreven. Over mijn belevenissen in Rotterdam, over kunstenaars die ik bewonderde, over innerlijke beslommeringen en piepkleine dagelijkse gebeurtenissen. Filosofische overpeinzingen. Huilbuien of klaagzangen. De enige toets was mijn eigen innerlijke barometer van echtheid. Het mocht ongemakkelijk en naar zijn – graag zelfs. Ik wilde het donker naar het licht halen. Twee polen naast elkaar, met beide hun eigen waarde. Yin en yang.
Vervolgens… spraken mensen me in het gewone leven aan over een blog… en gêneerde ik me dood – ja, nog steeds, lieverds! Alsof het over iemand anders gaat. Iemand die ik thuislaat, en zeker niet meebreng naar de werkvloer – alsjeblieft niet, zeg. Ja, over hachelijke zaken schrijven wilde ik – waarover ánders. Voor mezelf vond ik zelden een onderwerp taboe – maar in de loop der jaren werd ik voorzichtig. Leerlingen stuurden foto’s uit blogs rond via hun klas. Of een voormalig manager in het MBO gaf aan dat ze op me lette omdat ik een risico vormde.
Naast het bloggen publiceerde ik in 2008, 2011, 2013 en 2014 boeken. En er verschenen in Hollands Maandblad en andere bladen diverse essays. Een uitgever had interesse, en toch weer niet. Uiteindelijk stopte ik met leuren bij de reguliere kanalen… en deed gewoon mijn ding. In 15 jaar tijd heb ik wel overwogen om te stoppen, maar hoe langer ik doorging, hoe eigener deze anonieme plek in webspace werd. Ik publiceer nauwelijks nog iets – wellicht de prijs van een gelukkig privéleven – maar deze plek blijft mijn beter ik, de tweede huid die ik als een veilige vacht kan omdoen en waarin ik kan verdwijnen.