Als paddenstoelen uit…

We staan vroeg op en rijden naar Doorn. Vorig jaar, op de dag af, maakten we deze wandeling ook; we fotografeerden toen bijna 50 soorten paddenstoelen op één dag. Bij elk elfenbankje stond ik te juichen. We zagen donkerbruine hoeden over het gras, witte wolkjes als vlinders uit bomen en obsceen gevormde zwammen op een stok. Toen begon, net als nu, de herfstvakantie. En we wisten nog niets. Niets van een virus dat de wereld een paar maanden later zou platleggen. Een virus dat zich ook met de snelheid van paddenstoelen uit de grond wist te verspreiden, over landsgrenzen heen. Het zou dorpsgemeenschappen ontwrichten en intensive care-afdelingen van ziekenhuizen veranderen in gesloten bunkers. En het zette de wereld in de pauzestand – tot aan het onderwijs toe. Nooit kunnen bedenken. Toen we die sprookjesachtige wandeling vorig jaar oktober maakten, ging ik nét beginnen als invaller bij een kleine mavo. Ik vond het spannend, want ik had de laatste periode voornamelijk als freelancer volwassenen in de kinderopvang getraind. Aardige vrouwen die mijn presentaties beleefd aanhoorden. Enfin, het lesgeven op de mavo bleek pittig en beslist leerzaam: nadat ik me door beginnersfouten had gestruikeld, was duidelijk dat ik verlangde naar een vorm van onderwijs waar ik meer verschil zou kunnen maken. Kleinschalig, persoonlijk. Die school heb ik gevonden, en ik werk er nu een paar maanden met plezier en trots. Het is ook nu wennen en leren… maar hoe bijzonder is het als je jongeren zó individueel kan begeleiden…
Zo struinden we door dit prachtige bos, terwijl we terugblikten. Ook nu baadden de Kaapse bossen in een waterig oktoberzonnetje. Grillige beukebomen lieten hun nootjes los, als een schot hagel. Gevallen bladeren sierden lange lanen met een tapijt van goudgeel en donkerrood. De aarde rook mossig en de lucht was dun, alsof het ging vriezen. Eigenlijk leek alles op de wandeling van een jaar geleden. Behalve wij.
We zijn rustiger geworden. Meer dan ooit thuis. Op elkaar aangewezen. Dichterbij elkaar. Geen bezoek aan concerten of theaters – een gemis! Wel logeerden we een paar keer in de mazen van de wet: we boekten een speciaal arrangement bij Hotel New York en genoten van een dineetje op onze luxe directiekamer, met uitzicht over de Maas. Slechts een enkeling had dit uitstapje ontdekt – en zo kwam het dat we met een handvol gasten door het verlaten hotel sloften, een vreemde setting waar we intens van genoten: even weg van huis, op citytrip in Rotterdam. Tja, door de coronaregels werden we inventief. Op zoek naar gezelligheid, of juist op de vlucht voor honderden mensen die net als wij een wandelingetje door het park maakten. Wat een vreemd jaar. En het eind van de corona-pandemie is niet in zicht.
Tot nu toe ben ik nooit bang geweest voor mijn gezondheid. Ik ben vrij ongevoelig voor massa-hysterie… maar realiseer me dat ik deel ben van een samenleving die kennelijk kiest voor deze aanpak van een biologisch virus. Een economische benadering die wederom voorbijgaat aan de klimatologische waarschuwing die eronder schuilgaat. En dus zitten we wéér in een lock-down. Horeca gesloten. Het café op de wandelroute bij de Kaapse bossen heeft een uitzondering bedacht; zij verkopen koffie en kleine snacks aan de deur. Vorig jaar zaten we hier op het terras, nu bestellen we iets lekkers en eten het verderop, leunend tegen een omgevallen boom. En dan: reizen wordt ontraden. Zelfs koning Willem-Alexander is gisteravond teruggefloten uit Griekenland: voor iedereen geldt het devies om thuis te blijven, dus ook voor hem. Het imago van de koninklijke familie is geschaad – duidelijk is dat de koning niet aanvoelt dat de coronaregels voor iederéén gelden. Maar ergens… begrijp ik heel goed dat hij zijn biezen pakt zodra hij de kans krijgt. Ingewikkelde morele kwesties.
Wij banjeren terug naar de parkeerplaats, waar auto’s stapvoets rijdend een plekje zoeken; in een paar uur is het volgestroomd met dagjesmensen. Maar ik vind dat we het nog steeds hartstikke goed hebben. Geluk en gezondheid blijken niet maakbaar – dat heb ik jaren geleden al ontdekt, en als je dit accepteert dan wordt het leven eenvoudiger en rijker. Waar sta jij nu vergeleken met een jaar geleden? Welke veranderingen heb je meegemaakt in werk- of leefstijl? Hoe hoop je over een jaar terug te blikken op deze rare tijd? Welke ‘positieve’ neveneffecten hebben de corona-maatregelen wellicht op jouw leven?