bevende bangepoeperd

Misschien bestaan er radars, voor pechvogels. Radars die een signaal uitzenden en zeggen: hier zit ze. Ik vermoed dat die radar op mijn dak staat. Dat zou verklaren waardoor er in één week zoveel mis ging.

1. mijn website werd gehackt en bestookt met vreemde data, zodat mijn provider mij van het scherm haalde.
2. de belastingdienst, die twee jaar akkoord ging met maximaliseren van mijn toeslagen – vanwege de schuldsanering – zegt nu dat ik alles onrechtmatig heb ontvangen. Of ik voor eind oktober 2600 euro wil terugbetalen. En mijn bewindvoerder doet alsof haar neus bloedt.
3. de ING bank weigert mee te werken aan mijn zeer gewenste overstap naar de milieuvriendelijke Triodos bank.
4. mijn fiets en ik worden aangehouden bij metrostation Wilhelminaplein, waar we wilden instappen. Een dikke boete, precies wat ik wens na een avondje vrijwilligerswerk bij GEEF! café.

Perplex sta ik stil, omsingeld door vijf Openbare Handhavers van de Rotterdamse metro. Stel je voor, dat ze nu niet vragen naar mijn ID, maar naar mijn bezigheden: “Waar komt u vandaan, mevrouw, u ziet er moe en voldaan uit.”
Dat zal ik u vertellen; ik deed iets sociaals, heel kleinschalig, maar met stijgende belangstelling van de media. In een eetcafé waar gasten genoten van een driegangen-menu op niveau, waarna ze zelf bepalen wat ze ervoor geven. Om een nieuw soort economie te stimuleren, waarin het minder draait om winst, en meer om het delen van aanwezige bronnen en talenten.
“Zo, dat klinkt interessant.”
Ja, hè? Ik schetste hoe ik in de weer was met de taart; sinaasappelcake in lagen, daartussen citroenroom, bovenop slagroom en geconfijte sinaasappelschil, gepresenteerd met geroosterde hazelnoot en een takje aalbessen. Mensen gaven het toetje een 10; zo smaakvol, zo lekker, fris en krokant en verrassend.
“En nu wilt u natuurlijk snel naar huis, naar uw zoon en hondje.”
Inderdaad, dat hondje dat tegenwoordig zo bibberig doet, zo ontroerend hoe zijn elastisch lijfje met de jaren stram wordt, en hoe het karakter zich uitkristalliseert: het elf jaar geleden zo verlegen puppy groeide uit tot dappere huishond, en nadert nu de bejaarde status van bevende-bangepoeperd-met-staar, die niets meer moet hebben van cafeetjes of Wereldhavendagen.
Want precies vanwege die Wereldhavendagen werd je nu omsingeld door die mannen van de wet. “Fietsers keihard aanpakken, mannen!”
Door alle toeristische drukte mag je voor deze één keer niet met je fiets in de metro. Oké dat is balen, maar dan fiets je wel naar huis via die afgeladen Erasmusbrug, vol laserstralen, helikopters en toeristen. Maar zo ging het niet. De mannen van de wet vroegen niks over taart.
Ze zeiden: “U bent aangehouden wegens fietsen in een metrostation, dat is verboden. Identiteitsbewijs? Nee? Waarom niet! Thuisgelaten vanwege de Wereldhavendagen? Zo? Hiervoor kunnen we u meenemen naar het bureau dus dat kan een lange nacht worden. Ik noteer uw gegevens, en u krijgt een boete voor fietsen in het station. Pardon? Nee, zelfs geen twee meter mag dat, staat buiten aangegeven, zeker niet gezien, nou, het is heel erg verboden. En wilt u rustig blijven, mevrouw, anders zijn we nog lang bezig.”
Er waren vijf mannen nodig om me te verbaliseren, want ik had wel zoiets verschrikkelijks gedaan toen ik terug dat hellinkje opfietste. De ambtenaar, die mijn gegevens noteerde in zijn elektronische notitieblok, trilde er zelf van. Bijna zoals mijn bejaarde hond. “Gaat het,” vroegen zijn collega’s.
Hij fluisterde vanonder zijn baseball-petje: ik kan het wel. Hij tuurde onafgebroken naar het schermpje met de volgende vraag. “Postcode? Huisnummer? Voornaam? U hebt het recht om te zwijgen, maar wilt u nog een verklaring afleggen.”
Ik omklemde mijn stuur. In mijn fietstas zat een stuk taart. Een grote doos met sinaasappelcake, citroenroom en hazelnoot. En ik antwoordde: niet tegen jou.