Ik moet snel zijn. Sneller dan het licht van de ochtend rijst. Ik moet het zeggen voordat iedereen dit leest en begint te zuchten of gegeneerd wegkijkt: meisje toch. Nu kan het, nu u nog slaapt, en ik mijn stukjes schrijf voor paddestoel en manenkrans. Ik ben blij. Misschien zelfs wel gelukkig, maar met dat woord is men liever voorzichtig; het is zoiets als dynamiet, nogal explosief en veranderlijk. God, wat ben ik blij. En ik heb er muziek bij gevonden, die u zou moeten horen. Maar ja. Het is Gregory Page, een Iers-Engels-Amerikaanse singer songwriter die ik vorige week bij Vrije Geluiden zag. Kijk, nu worden de gegevens alweer zakelijk en feitelijk. Jammer. Ik kocht zijn cd en ik zing mee, ik laat me wiegen door zijn stem, door de lichtbelletjes die hij oproept. Een paar woorden van hoop en troost, dat zei hij de mensen te willen geven. Die aardige muzikanten toch. Maar of ik hier zo blij van ben…? Mijn buik is zonnig, en mijn hart wil alsmaar zeggen: wat is het wonderlijk. Dit. De wereld. De mensheid, de dierheid, alles. Dat ik mee fiets in dit circus, en dat ik er zo van geniet. In de septemberzon.