Heel, heel lang geleden las ik een sprookje over iemand met ogen als schoteltjes. Ik vond dat als kind doodeng. Wat heb je aan schoteltjes waar je niks op kunt zetten. De oogarts keek me vandaag verbaasd aan. Hij kende het sprookje niet, en begreep ook niet waarom mijn ene pupil alsmaar groot is. Ik vind het ook vreemd. En vervelend. Volgens de oogarts was de oogdruk ‘prachtig’ en het hoornvlies ‘puntgaaf’. En meer van die complimenten. Maar ik loop telkens de verkeerde straat in en bots overal tegenaan.
Blind