Bruut geluk

Meestal ben ik het liefst offline en onvindbaar. Vandaar dat ik soms mijn website uit de lucht haal. Dankzij mijn beheerder weet ik nu hoe. Plotseling wordt mijn complete archief van 15 jaar onzichtbaar. Maar soms wil ik toch wel iets delen. Niet dat er veel gebeurt. Geen grote zaken als museumbezoek, opera, niet naar de film of het café. Maar wat ik het meest mis in deze corona-maanden is uit eten. De laatste keer was in Limburg, Reijmerstok. Jenneke (zie de vorige blog…) ging regelmatig naar Hans van Wolde om een weekend op zijn zoontje te passen. Ze kende hem van kindsbeen af, uit Rotterdam. Hans van Wolde was haar petekind. Wanneer ze daar oppaste, was de koelkast gevuld met heerlijkheden om te eten en drinken. ‘Ik kom helemaal bij. Ontbreekt me aan niets,’ appte ze dan.
Dus eind september toog ik met man naar Limburg. We lunchten in zijn nieuwe project Brut172 – een dinerplek was al niet beschikbaar. Vanaf ontvangst tot aan vertrek was een zinnenprikkelende ervaring. We kregen een rondleiding door de enorme verbouwde boerderij en op diverse strategische punten stonden minuscule hapjes klaar, die ontploften in je mond: bij de garderobe, in de keuken, dan de trap op naar de eetzaal boven. Weer een korte stop en een amuse. Tranen in mijn ogen.
Zelfs voor geheelonthouders hadden ze iets gecreëerd; een verrukkelijk gefermenteerd drankje met een frisgroene, hartige bite. De lunch was zo overweldigend dat we daarna beduusd in de B&B aankwamen. Ik belde met Jenneke in superlatieven. ‘Leuk hè,’ riep ze terug. ‘Snap je nou wat ik bedoel.’
Het was geen verrassing om vorige week te lezen dat Brut172 meteen is beloond met twee Michelinsterren. Voorlopig zullen we daar niet meer heen kunnen. En gelukkig gingen we even snel op de foto met de meester. ‘Je krijgt de groeten van Jenneke,’ zei ik. Hij lachte breed en deed een ontboezeming: ‘Lieve Jen. Daar ben ik al mijn hele leven een beetje verliefd op.’ Ze werd plotsklaps ziek, kon niet meer eten (hoe wrang!) en verliet ons onverwacht. Onverteerbaar. Vooral ook: hoe makkelijk je weer verder leeft. Een paar maanden later en de wereld is zes keer veranderd. We kregen een avondklok, die maar niet wil wegtikken. Een Astra Zeneca-vaccin dat niet meer aan vrouwen onder de 60 wordt verstrekt. Verkiezingen. Struikelende verkenners en een demissionair premier die van geen ophouden weet. En nóg mogen de restaurants niet open. Nou ja, we redden ons behoorlijk.Vandaag kwam er een zalige chocolademousse uit de mixer, gemaakt van meringueschuim waar geen eiwit aan te pas komt. Misschien… 1 ster dan…?