“Als ik het echt niet meer zie zitten, roep ik als redmiddel het beeld van Elizabeth Waghto op.” Zo begint Meester in de hygiëne, van Anton Valens. Een van de mooiste, hopeloze openingszinnen die ik ken. De hoofdpersoon vertelt niet wat hij doet als hij het niet meer ziet zitten, nee, het gaat om als hij het echt niet meer trekt; een toevoeging die alles wat daarna volgt in een ander licht zet. Hij werkte ooit bij een vieze, oude vrouw. Als dat een opbeurende herinnering is, hoe ziet zijn leven er nu dan in hemelsnaam uit? Als ik het echt niet meer zie zitten, bekijk ik Bubamara. De muziek is van Goran Bregovic, de film is Black cat, white cat, van Emir Kusturica. Geen betere remedie tegen het weekend dan dit zigeunerspektakel.
Bubamara