Laat lentelicht boven de dijk. Eind van de winter lijkt in zicht. Morgen bovendien Valentijnsdag, maar maak je geen zorgen, ik zal je niks sturen. Op deze ijsstille avond dwing ik me tot Sleur is een roofdier, van schrijfster D. Hooijer. Want het ligt al maanden op de plank Nu-echt-aan-beginnen. Nou, sleur is helemaal niks. Sleur is dit boek vol leukige ironie en hiphop relatie-taferelen. Waarom moet er toch alsmaar ‘gelachen worden’ in de Nederlandse literatuur. Waarom moet het knipogend, lichtvoetig, blijmoedig. Valt er iets te lachen dan? Het is half februari, ijskoud, en Nederland zit opeens ook in een recessie. Ja, dus, en, maar, want?
D.Hooijer’s sleur