Daniel Norgren

Ik heb al zolang niks online gezet – het ontbreekt domweg aan tijd! Want… Van alle dingen die weer mogen in het tijdperk ná corona blijft cultuurbezoek mijn favoriet. Ja, uit eten gaan is ook heerlijk. Maar voor het eerst na twee jaar naar de opera: Tosca… Anna Bolena. Eindelijk weer een museum in kunnen…! Sinds lange tijd weer naar een live concert: zomaar op een maandagavond in Deventer zie ik Daniel Norgren. Niemand uit mijn omgeving kent hem. Wie? Waar vandaan? Oh ja joh? Deze Zweedse Tom Waits verscheen een paar jaar geleden plotseling in mijn Spotify Discover Weekly. Ik vond het een beetje rare, droefgeestige folkmuziek. En wanneer ik iets raar vind, is mijn interesse meestal gewekt. De zanger, Daniel Norgren, trok ook regelmatig een hoge piepstem vanachter een klaaglijk orgeltje. En bijna elk nummer was steengoed. Dus keek ik of hij weleens in Nederland optrad.
En toen brak corona uit.
En nu is het 2022.
Precies op de avond dat Mick Jagger zal optreden in de Amsterdamse Arena, wat op het allerlaatste moment niet doorgaat omdat meneer positief test op corona… stappen wij het Burgerweeshuis in Deventer binnen, waar we met 450 andere liefhebbers in een ouderwets muziekcentrum de Zweedse band gaan zien. Nostalgie… ik herinner me de poppodia uit mijn jeugd, waar ik al jong rondliep bij concerten die mijn vader mee-organiseerde in buurtcentrum De Kolfbaan. De zomerse popfestivals aan het water van de Merwede, die altijd zoetig geurde naar een mengsel van vis en motorolie, blauwe en groene kringen achterlatend op het water. Altijd klonk het vredige ronken van de dieselschepen die ook ’s nachts voorbij voeren.
Ik ben helemaal geen concertbezoeker. Volle zalen, bezwete lijven, en schimmige bordjes met ‘Nooduitgang’ naast togen met bierglazen en pindaschillen – nee bedankt. Maar ik moet zeggen… de wereld is in korte tijd zo door elkaar geschud… eerst twee jaar corona-lockdowns en nu al enkele maanden de gekte van een oorlog in Oekraïne… dat ik steeds vaker hartgrondig JA zeg tegen fijne, onlogische, drukke bezigheden zoals deze.
Dit was precies een van de statements die Daniel Norgren zelf vanavond deed: “It’s so good to see you all! So glad to be here, I mean… even if you don’t like the music… it’s valuable that we can come together and see eachother here…”
Ja, dat was het zeker. Het geluid was perfect, de muziek een fijne mix van folk, blues en underground. Daniel Norgren en zijn band hadden plezier. Met hun lange haar en platte petjes leek het of ze zo van de hooiwagen afgesprongen waren. Alsof ze maar een beetje in een schuurtje stonden te jammen. Maar hoe! Mooie nummers, een heel eigen stijl – en wij als publiek, van jong tot oud, genoten tot de laatste minuut. Het was geen wereldschokkend, vernieuwend evenement. Maar toch ben ik blij dat ik er helemaal voor naar Deventer reed. Want dit was voorlopig hun enige concert in Nederland – onbegrijpelijk dat ze nog niet in Paradiso of Rotown staan. Meteen hierna reisde de band door naar België, Duitsland en Zwitserland. En ik was er vanavond bij. De avond dat duizenden Rolling Stones-bezoekers voor nop in de Arena zaten te wachten en onverrichter zake naar huis konden… Die avond…