de literaire sauna

In het beautycentrum zijn ontzettend veel sauna’s. Na elke bocht in elke gang verdwaal ik. Er is een zuurstofsauna en een infraroodsauna. En een panoramasauna. Een stiltesauna. Kruidensauna. Grotsauna. Stoomhof. Sneeuwgrot. Rustplaats. Relaxruimte. Baden. Binnenbad, buitenbad, zwembad, kruidenbad, zoutwaterbad, bubbelbad. Na een verkennende ronde houd ik halt bij een nieuw fenomeen; de luistersauna. Deze sauna heeft een glazen wand, een etalage, die van onder tot boven vol staat met boeken. Ik kijk naar binnen; lege houten banken. Ik leg mijn oor te luisteren. Ja, er klinkt een stem. Op het bordje naast de deur staat een uitleg. “In de luistersauna kunt u elk kwartier luisteren naar een ander verhaal, voorgelezen door een bekende acteur. Leun ontspannen achterover en laat u meevoeren door meestervertellers.” Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik vlei me neer en luister. Na een stilte begint er een verhaal van Martin Bril. Over de reisroute naar het tweede huis in Frankrijk. De zweetdruppels sijpelen langs mijn rugwervel terwijl ik luister hoe Bril ‘meer dan vijftig keer’ de route naar het vakantiehuis reed. Met jonge dochtertjes. Met groter wordende dochters. Met pubermeiden. Van lolly naar chips naar de Tina. Van gillen naar chillen… Hij vertelt nauwkeurig over de autoroute. De tussenstops. De eerste overnachting. De bezwete aankomst, de volgende dag. Duizend kilometer, op de kop af. En al die momenten die de vakantiecamera niet vastlegde: de echtelijke ruzies, de jengelende kinderen, de mislukte etentjes. En Bril besluit dat opvoeden misschien vooral is: de kunst van het vergeten. Hoe beter je vergeet, hoe aangenamer de herinnering. Ik sta op. Gedurende dit verhaal hebben veel mensen naar binnen gegluurd. Vele malen heb ik horen zeggen: ‘Oh kijk dan, een luistersauna.’ Alle malen liepen de gasten meteen door. Al die tijd heb ik in mijn eentje geluisterd. Ik keek naar de etalage vol boeken. De bekende en onbekende titels. De rustigste sauna is de literaire luistersauna. Niemand heeft zin. In luisteren. Iedereen loopt door, kwebbelend met de vriendin, de partner, de zakenrelatie, de buurvrouw. Later, veel later, in het restaurant, vraagt de gastvrouw aan iedereen: ‘U had gereserveerd? Met hoeveel personen bent u?’ En twee aan twee gaan de gasten naar hun tafeltjes, voor het lunchbuffet. En dan vraagt de gastvrouw aan mij: ‘Met hoeveel personen?’ Ik antwoord: ‘Ik ben heel veel mensen tegelijk. In mijn eentje.’ En ook ik mag een tafeltje kiezen, waarna ik geniet van een voortreffelijk lunchbuffet. En ik denk aan het verhaal van Martin Bril. Het vermogen om te vergeten, dat zou ik willen leren. Met mijn geheugen van beton.