doe Ernst Jansz maar

Uit de berging heb ik een fotoalbum opgeduikeld. Met mijn zoon blader ik terug door de tijd. Hij wijst naar deze foto: in de kleedkamer bij Doe Maar, met Ernst Jansz. Ik ben 15 jaar: 1982. De band was al populair maar van hysterie was nog geen sprake. Bij toeval belandde ik met een vriendin in Almkerk; de show was uitverkocht, en wij stonden buiten te piekeren, totdat… daar stopte op de dijk een zwarte Mercedes met leuke jongens, aan wie wij – onwetend – vroegen of zij kaartjes hadden. De muzikanten grinnikten en loodsten ons als ‘hun meisjes’ mee de zaal in. Die avond eindigden we backstage, waar we een wijntje dronken met die toffe jongens, en: nog schattiger vonden wij het dat ze ons een lift naar Gorinchem wilden geven. Ik zat voorin op schoot bij Ernst Jansz, die stilletjes aan mijn jas zat te pulken. Ik liet de wagen stoppen bij de Grote Kerk – hoe symbolisch – waar Ernst me in zijn armen nam, en een veelzeggende afscheidskus gaf. Mijn puberleven veranderde in een hel; ik werd verscheurd door verliefdheidsgevoelens voor Henny Vrienten èn Ernst Jansz. Toen ik het avontuur thuis besprak, hoorde ik dat de bandmanager een vriend van mijn ouders was. Ik zag de oplossing voor mijn verlangen en belde: Frank van der Meiden. Zeker kende hij mijn ouders, wat leuk, Marinet, natuurlijk mag jij mee, geen enkel probleem, meid, ik bel je binnenkort. Zo zie je maar, een leven hobbelt soms via kruiwagens.
Spoedig zat ik met een paar vriendinnen in zijn auto, op weg naar Sliedrecht, waar we backstage mochten, als vriendinnen van de crew. Ik was nauwelijks aanspreekbaar, misselijk van verlegenheid, doodsbang dat Ernst of Henny me om verkering zou vragen. Maar fijne concerten maakten wij mee… totdat hun succes zo enorm werd, dat we niet meer backstage mochten; de band wilde privacy. Dus bleven we voortaan in de zaal.
Als dank voor de concerten paste ik op de kinderen van Frank, wanneer hij met zijn vrouw uitging. Dat was spannend, want soms ging de telefoon, aan een snoer, en hing Henk Westbroek van Het Goede Doel aan de lijn: “Is Frank thuis?” Ook hielpen we mee om postzakken met fanmail te beantwoorden. Mijn vriendin en ik vervalsten de handtekeningen van Ernst en Henny, op ansichtkaarten, die we adresseerden aan de meisjes die hun hart op papier uitstortten. Na zulke brievensessies kregen we buttons, of de nieuwste lp van onze helden.
Het verhaal duurde maar een paar jaar. De band kapte wijselijk, en ik leerde me te verzoenen met de banaliteiten van echte vriendjes. Later bleek dat ik mijn sterren had gedeeld met ontelbare andere meisjes die eveneens een speciale vriendin van Doe Maar waren. Naast hun muzikale energie school daarin het andere geheim; ze bleven die lieve jongens van hiernaast, voor ons allemaal bereikbaar.