Op de cover van De eenzaamheid van de priemgetallen, van Paolo Giordano, stond: “Als u slechts één boek per jaar leest, kies dan dit boek. Verpletterend.” Of iets van die strekking. Ik heb het boek gekocht vanwege de titel. Ik bezwijk voor dit soort titels. De beste aller tijden blijft De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, van Milan Kundera. Daar kan geen ander werk ooit tegenop. Maar om een priemgetal een treurige, menselijke eigenschap toe te kennen, namelijk die van de eenzaamheid, dat klinkt ook geraffineerd. Het boek was internationaal een bestseller. Ik kan het nog niet beoordelen, ik vind het begin nogal anekdotisch, mijn gedachten dwalen af. Maar ja. Ik las van een recensent in de NRC dat ‘de openingshoofdstukken ijzersterk waren en blijk gaven van een diep inzicht in…’ Ik heb zeker weer iets gemist. Ach, de subjectieve beleving, niet alleen van de criticus, ook van de verteller zelf natuurlijk. Alles is zo particulier.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok