Gaan of niet-gaan

Ik zag iemand voor het laatst, broos als mikado, klaar om uiteen te vallen in ondeelbare gedachten; vrijheid. Het mysterie van sterven. Telkens als het speelt in mijn omgeving ben ik onder de indruk, als bij een geboorte. Hoe iemand het eigen einde regisseert, of er juist van wegkijkt. Is er een goede manier om te gaan? Is het juist dat we in deze tijd alles zelf regisseren, tot en met ons vertrek?
Ik vraag het me af tijdens de wandeling met mijn puppy over glibberige rode bladeren. Struiken en bomen druppelen van regen. Een takje kraakt, een vogel schudt zich. Het is zo stil dat ik egels hoor woelen. De verrotting geurt naar leven; dat stelt niets voor en is alles wat ik wil. Mist, dauw, natte molshopen, de aarde die gewassen is en ons draagt, tot in het oneindige – tenzij de nieuwe president Donald Trump inderdaad het klimaatakkoord herroept… maar dat terzijde.
En als het kon. Welke manier van sterven zou ik verkiezen.
Als vallende ster in een gestolen moment. Dwarrelend aan een parachute. Zinkend tussen een confetti van gekleurde vissen. In een lila luchtballon boven zomerweiland. Alle paardebloemen uitblazend. Moe-gegeten van gebakken koekjes. Keihard scheuren in een oldtimer. Of wegvaren in de rivier van een regenwoud, begeleid door uilen. Misschien door uit te glijden op de trappen van mijn luchtkasteel. Nee, ik zou sterven als het verhaal dat je steeds opnieuw wilt lezen. Een bad vol rozenblaadjes. In je zoete omhelzing. Als een spinnend katje op je schoot. Terwijl je plannetjes in mijn oor murmelt. Ik hoor je stem en kan op weg. Naar een volgend leven.