geen kerstvakantie

Voor het eerst sinds 10 jaar beleefde ik een kerstvakantie zonder de drukte van het onderwijs; ik ben immers sinds de zomer gestopt met een vaste baan en werk alleen nog freelance.
Dacht ik eerst nog dat ik me zou vervelen of dat ik me ‘incompleet’ zou voelen zonder volledige baan… Dit bleek loos alarm na enkele maanden tjokvolle agenda met leuke afspraken, fijne nieuwe activiteiten en heerlijke uitstapjes. Wanneer het had gekund, had ik dit jaren eerder besloten.
Maar dan.
De laatste lesdagen voor de kerstvakantie. De opwinding in een schoolgebouw. Kerstversiering, drukke kinderen met glazige ogen, kadootjes in glimmend papier, zoete lekkernijen, in de klas met kaarslicht, een waar kerstdiner of kerstontbijt… zalig.
Deze structuur viel ook weg. Eindeloze, donkere dagen. Zeeën van tijd. Tijd voor mezelf.
Ik besloot het eens van een afstandje te bekijken en vertrok voor enkele dagen naar Kasteel Slangenburg (zie een eerdere blog). Het was er heerlijk, maar net zo schemerig als thuis.
Kerst en Oud en Nieuw verliepen bovendien uitzonderlijk; ik zat met manlief om 5 uur ’s nachts bij de SEH van een ziekenhuis, omdat hij na een kleine ingreep een onverwachte bloeding had gekregen. Ik reed met hem naar het ziekenhuis over een inktzwarte snelweg. Er was geen ster om te volgen, wel een intense rust, de wereld lag in de kerstnacht even stil. Gelukkig mocht hij in de loop van de ochtend naar huis – brak en moe.
De dagen erna stonden in het teken van herstel. Oud en Nieuw: we zaten als sukkelende 50+’ers op de bank. Ik haalde de kerstboom weg en gooide de ramen open voor frisse lucht.
Ik bezocht – alleen – de tentoonstelling van Jan Sluijters in het museum van ‘s-Hertogenbosch; een prachtig overzicht van de ‘wilde jaren’ van Sluijters, wiens werken voor mij zo warm en vrolijk zijn.
In Lantaren-Venster draaiden heerlijke films: Roma, over het leven van een rijk gezin in de jaren ’70 in Mexico, parallel aan het leven van een Mexicaans, arm dienstmeisje. Roma is ook te zien op Netflix. Een prachtige, trage film met panoramische beelden van het rijke stadsleven. Helemaal in zwartwit, vol visuele verrassingen. Nog een film die ik daar zag: Beautiful Boy, het waargebeurde verhaal van een jongen die verslaafd raakt aan crystal meth, en de radeloze hulp die zijn vader hierin wil bieden. Een ontroerend verhaal, fenomenaal gespeeld door de jonge acteur. Bij de aftiteling stond vermeld dat hij inmiddels 8 jaar clean was – na vallen en opstaan en eindeloos veel hulp. Schitterend verfilmd.
Tot slot gaf ik mezelf nog een uitgebreide klankschaalsessie cadeau. Een auditief warm bad… wat een bijzondere ervaring om klanken zo diep in je lijf te voelen resoneren… geweldig… in ieder geval ga ik een cursus hierin volgen, zodat ik anderen ooit hopelijk net zulke sessies kan bieden.
En toen was de kerstvakantie voorbij. Ik hoorde het aan de auto’s op straat. Aan de joelende kinderen voor het huis, op weg naar school. De slaande deuren en het gestommel op de trappen van het portiek. Drukte alom.
Ik bleef liggen in bed. Ik hoefde nergens heen. Niet naar een baas. Niet naar een vol lesrooster. Niet terug naar de routine van het onderwijs.
Ik draaide me nog eens om. Wat een geluk.