De winter lijkt nog net draaglijk. Tussen het urenlange donker en de dagenlange schemer. Nog een paar dagen werken. Kerstvakantie. Kerstkalmte. En als ik dan met mijn hond op de bank zit. Zoals hij me aanleunt. De kromming van zijn rug, een opzij gevleide poot. Het lijkt: of zijn ziel totaal gelukkig is wanneer hij tegen me aan zit, op deze afgeleefde bank. Ouder wordende hond. Hij staart naar de muur, precies zoals hij al deed toen ik hem als puppy kocht. Nog altijd, na al die jaren staart hij zo voor zich uit. Een droomhond, nee, een dromerige hond. Dus we kijken naar DWDD en horen over de kindermisbruikzaak in Amsterdam. Een medewerker van een kinderdagverblijf blijkt jarenlang tientallen kinderen van 0 tot 4 jaar te hebben misbruikt. En nu blijkt dat een moeder in 2008 al een klacht tegen deze man indiende. Oei… Matthijs van Nieuwkerk spreekt met de advocaat. Over kinderporno. Babyporno. Ik krijg zin om over te geven. Mijn hond draait zijn kop scheef naar mij. Ach, droomhond. Ook hij luistert naar het interview over babyporno. Een baby werd, in een andere zaak, bijvoorbeeld boven een aquarium met piranha’s gehouden. Ja, ik snap het, dat is vast bloedgeil. Weerzinwekkende, walgelijke wereld soms. Mijn hond duwt zijn kop omlaag en leunt dichter tegen me aan. Wat is dit beest snel gelukkig gemaakt, na een lange werkdag alleenheid. En wat is het leven begrijpelijk zolang ik het heel, heel eenvoudig houd. Kop koffie erbij. Niet denken aan babybillen boven bak piranha’s.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok