het vermogen van iemand te houden

Laatst zei ik tegen iemand: ‘Ik heb erg weinig motivatie meer voor mensenliefde, in het algemeen en in het bijzonder.’ We gingen ons weegs, en dat was dat. Niks ergs. En. De dagen regen zich aaneen, als een eindeloos kralensnoer. En toen kwam de sneeuw. En met de sneeuw de vrolijke schoonheid van de rare ochtendspits; mannen en vrouwen die gehuld in vreemde hoofdtooien door de ochtend banjeren. Met hun blik gericht op de kou aan de grond: hoe glad is het hier? Mensen met een fiets aan de hand. Joelende kinderen. ‘Mag ik u met sneeuw bekogelen?’ ‘Nee, mij niet, maar mijn hond vindt het leuk.’
En met de kou kwamen de merels. Om precies te zijn twee. Twee kogelronde merels zijn zojuist geland op mijn balkon. Ze keken naar binnen, ze keken me aan en zeiden heel hard: tjiep. Tjiep. Mijn dierenhart sprong op hol en klaagde: doe iets, doe iets. De merels staarden me aan, vanaf de balustrade. Ze leken zwarter dan zwart in de witte sneeuw. Ik zei tegen mijn oudste zoon: ‘Dit is echt mooi.’ Hij antwoordde: ‘Hè?’ Ik haalde ontbijtkoek uit de keuken, bij gebrek aan vetbollen en pindaslingers. Ik ging het balkon op. De merels stoven uiteen, als roet. De ontbijtkoek brak ik in stukjes en legde ik in een rijtje op de balustrade. Als een snoer zonder draad. Hond naar binnen jagen. Lieve hond, maar niet in de buurt van vogels. Weg hond! Kom maar, merels. Het leven op een stadsbalkon. Gebrek aan mensenliefde dus. Kom alsjeblieft terug, lieve merels. Jullie hebben honger, welaan, kijk, hier ligt de koek te wachten. Snel naar binnen. Dom gedoe eigenlijk. De natuur heeft immers allang beslist wie overleeft en wie niet. Ik tuur door het raam, als een kind door een kijkdoos. Geen roetzwart, geen tonnetjeronde merels. Ik zoek een strategische plek aan tafel, en buig me weer over de boeken die me deze week bereikten via de brievenbus:

1. Legende van een zelfmoord, door David Vann, het semi-autobiografische verhaal van hoe zijn vader zich door het hoofd schoot. Vann probeerde zijn roman 12 jaar lang vergeefs te publiceren, maar geen uitgever durfde het aan. Nu is het een internationale bestseller.

2. Een halve hond heel denken, een kinder-kijkboek, door Joke van Leeuwen.

3. En ook een roman van haar: Vrije vormen. Joke van Leeuwen is schrijfster, dichter, tekenares. Ik bewonder haar boeken: kleine, zeldzame kunststukjes die aansporen tot kijken, denken, voelen. Vooral nu ik zelf werk aan een roman waarin potloodtekeningen komen, wil ik weten hoe Van Leeuwen dat doet. Hoe, wat, waarom.