Iedereen vraagt: “Hoe is het nou, op die school.” Tja. Ibn Ghaldoun is een school zoals vele: een zwarte school. Mijn leslocatie ligt in een kansarme wijk – nog zo’n beladen woord – van Zuid. Er is veel zwerfvuil, er zijn dichtgetimmerde huizen, en er is weinig groen. De leerlingen klagen dat er geen voorzieningen zijn; ze willen het liefst een voetbalveldje, voor in de pauze. “Als er gevochten wordt op straat, komt de politie eerst bij onze school,” zeggen ze. Maar om de hoek zit een andere scholengemeenschap, met dezelfde zwarte leerlingen, uit dezelfde gezinnen. Dus hoe is het nou, op Ibn Ghaldoun, de school waar ik examenklassen Nederlands geef: sinds kort. Er is veel aan de hand hier. Voor een groot deel gaat het om politiek, een spel tussen bestuursleden en ambtenaren. Dat zeg ik tegen de leerlingen, die met een gevoel rondlopen dat ik als witte vrouw al te goed ken: de schaamte, dat je bestaat.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok