Liep door de Efteling. Je kan daar uren lopen en het eigenaardige is dat zoveel mensen precies hetzelfde doen. Alsof we live in het computerspel RollerCoaster Tycoon zitten; er kan elk moment een hand uit de hemel dalen die ons optilt en zegt: nu uitrusten, nu een consumptie nuttigen, nu een panoramafoto schieten, nu naar de achtbaan, daarna plaspauze. Papier hier. Dat alles dacht ik maar ik gedroeg me volkomen normaal. Dus ik begreep niet waarom men mij zo aanstaarde. Op de terugweg in de auto luisterde ik naar Pieces don’t fit anymore van James Morrison – jezus, wat een stem, wat een soul – en ik denk dat niemand anders dat deed.
Pieces don’t fit anymore