De suiker in de suikerpot (een glimlachende rode hond met glittertjes) kleeft aan elkaar. Het is dat vochtige, broeierige moerasweer. Het is in huis zo plakkerig dat ook mijn gedachten door elkaar geraken. Bijvoorbeeld: mijn kinderen en ik vinden het tijd voor een nieuwe bank. De huidige sofa plakt ook enigszins. Mijn jongste zoon werd erop geboren, en dat is al bijna tien jaar geleden, de hond laat er zijn poten op achter, en soms wel meer dan dat. Een uitgekotste grasbal. Een onverteerbare maaltijd. Vroeger nam ik de bank nog weleens af met ammoniak. Maar het wordt steeds hopelozer. En. De nieuwe bank die wij op internet hebben gespot, staat bij Ikea. “Gewoon bestellen,” zegt mijn puberzoon terzake. “Geen sprake van, eerst zien, dan pas kopen, misschien,” antwoord ik. Hier raken mijn gedachten van slag. Ikea. We zullen naar Ikea moeten. We zullen de bank moeten zoeken, in al die uitgestalde woonkamers vol woongeluk. We zullen op de bank moeten neerzijgen, voelen hoe het voelt, en uitroepen: dit is hem! Of misschien: gadver, hij zit voor geen meter. We zullen verder zoeken. Wikken en wegen. En we zullen ongetwijfeld, want dat dwingt de Ikea-route af, langs het speelgoedparadijs komen. Mijn jongste zoon is knuffel-verslaafd. Ikea heeft de Rat in de collectie. Hij heeft die Rat nog niet, en hij weet nu nog niet dat hij die gaat willen. Hij zal me zijn liefste glimlach vol sproetjes geven. Voor die Rat. Voor nog veel meer knuffels. We zulen thuiskomen met een bankstel, een ladenkastje, een ingenieus ophangsysteem voor dingen die je niet hèbt, een nieuwe serie handgeknoopte kleedjes, een tas vol nieuwe knuffels, een nieuw bed voor de puberzoon die tegenwoordig verkering heeft… en: een nieuwe suikerpot. Voor kristalheldere gedachten.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok