levenskunst rond advent

Ik ben niet opgegroeid met een religieuze traditie van de kerstperiode of advent. De tradities die ik me herinner van december zijn: mislukte chocolademousse, verbale pijlen, slaande deuren, en een meisje van 12 jaar met longontsteking op de bank; ze loopt in haar eentje door de besneeuwde stad naar de dokter, want de volwassenen die voor haar moeten zorgen, zijn kwijt.
Het duurde – begrijpelijk – vele jaren voordat de sfeer rond kerstmis me kon raken. Toch beleef ik de decembertijd tegenwoordig als heerlijk. Afgezien van de ruimte voor bezinning, verbinding of meditatie voel ik: warmte, lichtjes, knus, elkaar een beetje helpen, kortom: het beste maken van deze soepzooi. Ergens onderweg besloot ik: hoe donkerder het om me heen werd, hoe meer ik naar mijn hart zou luisteren en mijn eigen koers varen.
Dus ik zet een adventskalender neer met vakjes die ik telkens vul met dingetjes: voor het jaar daarna. Dan berg ik de kalender op en pas eind november haal ik hem tevoorschijn voor de adventsperiode. Eerst vulde ik de vakjes met snoepgoed voor mij en de kinderen. Of grappige frutsels. In 2015 had ik achter elk vakje een briefje gemaakt met complimenten die mensen mij eens gaven. Tja… je moet wat als alleenstaande moeder… Maar het maakte me toch mooi blij en stralend in die donkere maand. Enfin, toen ik de adventskalender vorig jaar weer opborg, vulde ik elk deurtje met een briefje over mijn vrienden; onvoorwaardelijke, aardige woorden – in de Transactionele Analyse heet dat positive strokes – of gedachten. De eerste heb ik vanmorgen geopend.

Ik ben blij met Susan omdat ze zo origineel en eigengereid is in haar levenskunst.

Zo is dat. Susan bedenkt superhippe bedrijven die ze vervolgens succesvol managet. Een nieuw concept van thuiszorg bijvoorbeeld, in de omgeving van Breda. Maar ze maakt ook sieraden en heeft een te gek gevoel voor styling: je huis of je kleding. En ze breit sjaals voor bomen. Oh ja, en ze organiseert onvergetelijke tuinfeesten.

En deze week besloten we om stokoud te worden. We pikken het niet langer dat vriendinnen te jong sterven. Dat moet afgelopen zijn. Lieve Susan, ik stel voor dat we op onze 80e afspreken bij die Italiaanse lunchroom aan de Nieuwe Binnenweg. Waar laatst tot onze verbijstering Johnny Depp stond te happen in een panini. 😉 En dan drinken we een wijntje. In een sexy jurkje op onze hoogste hakken. Proost, op het lange leven.

PS Ik heb geen idee wat ik nog meer op de kaartjes schreef voor de komende weken… ik maak er elke dag één open en zal de kaartjes delen op mijn facebookpagina. Met liefs voor wie de schoen past… Of de hak. 😉