Met liefde een komkommer slaan

Geluk is een golf die me overspoelt, als staartmeesjes die landen in de Gouden Regen. Terwijl ik in de keuken mijn ontbijtje maak, zitten ze opeens op alle takken. Ze komen altijd in een wolk van soms wel tien, schril fluitend. Ik laat alles uit mijn handen vallen en tuur door het raam. Wat een geluk. Het woont in me maar laat zich zelden vangen. Het wil vrij zijn, vliegen en razen, horen en zwijgen, vreten en dansen, slapen als twee katjes in een te klein mandje.
Soms verbleekt het in de drukte. Er is teveel van alles. Teveel leuke dingen. Teveel ruimte. Teveel ja. Downloadtijd heb ik nodig; alles moet achterstevoren bekeken worden, alvorens ik het in mijn mentale kastenwand kan archiveren.
Zo was er deze week een sessie lichaamsgerichte therapie – een combinatie van gesprek en bio-energetica. Ik hou van onderzoekende dialogen. Soms zoek ik dat op, want als alles vanzelf loopt wordt het weer tijd om een stukje uit het spoor te gaan. Ik kreeg oefeningen mee om meer ruimte in te nemen – oei. Praten is fijn, maar lichaamswerk… ik moest boksen en vliegen, stampen en zwaaien. Al snel dook de spierpijn op. En weerstand: waarom dóé ik dit nog op mijn leeftijd.
Vlak daarna volgde ik een workshop Tsukémono, snelle pickles maken, bij natuurvoedingskundige Peter van Berckel. Ik heb zijn kookboek deze zomer getest in mijn keuken, en ik wilde meer.
De workshop vond plaats in zijn grote, warme woonkeuken. We kregen uitleg over verschillende picklepersen (denk aan het eeuwenoude houten zuurkoolvat) en hun toepassingen. Vervolgens gingen we aan de slag bij het grote houten werkeiland middenin de keuken. Naast diverse pickles maakten we gemarineerde tofu en een misosoepje. Peter liet de dashi bouillon zien die hij de avond ervoor had gemaakt; enkele liters water met repen kombu, sliertjes gedroogde daikon (rettich) en wat gedroogde shitakes.
Nu kan ik mijn verhaal vervolgen door chronologisch te vertellen hoe deze dag verliep. Maar zoals ik al zei: geluk is een golf die me plots overspoelt, net als staartmeesjes. Dus ik ging naar huis met een hoofd vol kennis en een tas vol uniek Japans kookgerei, zoals: de Donabe, een rijstkoker van eeuwenoude Japanse klei, waarin je rijst of groenten volgens een uniek procédé gaart. Of de Horoku: een klein rond bakje van diezelfde bijzondere klei, met een open tuit, waarin je zaadjes en pitjes kunt roosteren zonder dat ze ooit nog verbranden. En ik heb geleerd hoe ik de allerlekkerste tofu maak in een handomdraai. En ik moet snel op zoek naar een flacon Wipe & Clean – een schoonmaakmiddel dat je huis reinigt met positieve microben, in plaats van met een atoombom van chloor.
Het is allemaal zo superlogisch. De macrobiotische keuken voelt voor mij altijd als heel en compleet – zelfs als ik er geen snars van snap of als ik me weer heb volgepropt met vette oliebollen uit de Hollandse Gebakkraam.
Ik legde het uit aan tafel tijdens de maaltijd die we met elkaar hadden gemaakt: “Als kind stond ik al te koken uit boeken als De kleine aarde. Niemand vond het lekker. En het lijkt of ik sindsdien – al jaren – bezig ben het bewijs te verzamelen, dat natuurlijke voeding heerlijk is.” Omdat het voor mij een logische waarheid is. Natuurlijk eten, natuurlijk gezonder, echter, heel en compleet. Het is geen recept voor eeuwige gezondheid. Maar het is zoveel beter voor de aarde. Voor dieren. Planten. De bodem. Een universele waarheid. En wat deel ik die kennis en ervaringen graag. Dus als ik je een tip mag geven: kijk eens op de website van Peter van Berckel. Of maak een afspraak met mij. Dan kom ik binnenkort bij jou aan huis koken. Is superleuk!

PS de katten op de foto boven zijn van Peter van Berckel en zijn partner.