Mister Bob

Ik zat in de auto bij Utrecht toen ik las dat de Nobelprijs voor Literatuur is toegekend aan Bob Dylan. Misschien ging er een golf over de aarde, van mensen die in allerlei toonaarden reageerden op dit feit. Wat een geweldige beslissing van de jury. Eindelijk, en godzijdank leeft hij nog.
Thuis zocht ik in mijn verzameling cd’s naar een toepasselijk nummer. Hoeveel muziek heb ik van Dylan, naast een boek met vertalingen van zijn songteksten, en naast zijn eigen boek Kronieken? Veel dingen die hij zingt, zijn wartaal voor me, maar blijven minstens zo mooi. Zijn taal rolt over de melodie je hoofd in en dendert daar rechtstreeks door naar je ziel.
Bob Dylan reist mee door mijn leven, hoe melodramatisch dat ook moge klinken. Hij was getuige bij de scènes in het ouderlijk huis in de jaren zeventig. Bij de scheiding van mijn ouders vermoedelijk. Dylan zong mijn moeder toe toen ze haar alleenstaande moederschap met rode wijn overgoot. Dylan diende mij van repliek omtrent mijn eerste schoolvriendje. Dylan klonk in mijn oor toen ik in 1996 even in het ziekenhuis lag (kadootje van een vriendin: walkman met cd van Bob Dylan). Dylan was vlakbij toen ik dit schattige huisje ging bewonen, helemaal van mij. En nog steeds zit Blood on the tracks standaard in mijn auto-cdspeler. Omdat het altijd past bij het reizen door de nacht, over snelwegen waar ik niemand hoef te kennen. Laat zijn politieke protesten even zitten. Ik ben meer van zijn andere werk. De gitaar, licht jankende dwarse stem, desolaat decor, en een liefde die hier en daar schrijnt. Ja, da’s literatuur.