naar de rechtbank

Aan een vriendin leg ik uit: het voelt alsof ik me voorbereid op een vakantie. Je weet wel, je bent tot het laatste moment alles aan het recht leggen. Paspoort, briefjes voor de plantenoppas, brievenbus instructies, buren inlichten, sleutels bijmaken – regelen regelen regelen. Maar ik ga niet op vakantie.
Ik ga naar de rechtbank. Mijn aanvraag voor de WSNP wordt op 21 februari behandeld. U bent van harte welkom bij de zitting in de Rotterdamse rechtbank, om 11 uur.
Ik worstel me door een pakket papieren. Wat moet een mens veel doen om toegelaten te worden tot een afvoerput; naast mijn huidige baan moet ik extra werk zoeken, dus inschrijven bij het CWI. Navraag op internet levert niets op. Het CWI schijnt tegenwoordig weer anders te heten. Ik moet een inschrijvingsbewijs van de Kamer van Koophandel meenemen naar de rechtbank, en het mag niet ouder zijn dan een maand – hoewel ik al zes jaar geen tekstbureau meer heb. Een geldig paspoort meebrengen. Zie je wel, net vakantie! Snel nieuwe pasfoto’s laten maken en id-kaart vernieuwen. Ik moet een verklaring van een psycholoog overhandigen, waarin die verklaart dat ik psychisch in staat zal zijn om het zware traject te volbrengen. Ik moet mijn post een jaar lang laten doorlichten door een bewindvoerder. Ik mag van mijn bankrekening geen ‘grote, opvallende betalingen’ meer doen. Ik mag geen nieuwe schulden maken. Zo is er nog een waslijst van bevelen, plus een formulier dat ik moet ondertekenen om te bevestigen dat ik met dit alles akkoord ga.
Ik ga akkoord. Al sinds vorige zomer, toen ik me hiervoor aanmeldde bij de Gemeente, en het beheer over mijn salaris afdroeg aan een consulente.
Dit alles leg ik – in iets andere bewoordingen – uit aan een journalist van Radio Rijnmond, die overweegt om er een reportage van te maken. Een actueel, schrijnend onderwerp.
Maar. Ik word met de dag vrolijker. Want mijn schuldeiser (Solveon) mag me nooit meer bedreigen of opjagen. Ik zal niet doodgaan aan een galg. Ik word niet verbannen naar een werkkamp, hoewel iemand me laatst streng toesprak: “Jij zou dat hele bedrag gewoon moeten terugbetalen.”
Tja, ook dat moet ik. Iedereen vindt wat.
Ik ben dat stadium voorbij. Ik ren en vlieg en regel. Overleven kost bakken vol energie. Drie lange jaren opgesloten in mijn eigen huis. Maar dan krijg ik die felbegeerde, schone lei.