Nasi Badweg

Nog vier weken, dan ben ik lang en breed terug. Dan zal de route tussen ons minimaal zijn. Nu nog zijn er werelddelen te beslechten. We overschrijden de tijdzones niet, er heerst stilte. Jij in Amerika, ik hier, aan de vooravond van dit kleine vertrek. Naar het buitenland. Al weken leg ik vrienden en bekenden uit dat ik… niet zo van het reizen ben. Oh zeker, mijn geest is watervlug, en mijn verlangens zijn onbegrensd. Maar oh, wat voel ik me thuis het thuist.
Wat zal, bij terugkeer, mijn woonkamer kleurrijk zijn, met de slingers en mijn snuisterijtjes vol verhalen. Wat zal het bed mij verwelkomen, met de lome geur van flanel en rozen.
Als kind heb ik best eens bij vriendinnetjes gelogeerd. Maar mijn verzorgers hadden het vooral druk met hun eigen trips, en lieten me naar hartelust aan mijn lot over. Ik werd zo’n heimweekind, zoals je in psychologiemagazines en krantenbijlages leest. Mijn laatste reis, met de ex, jaren geleden… ik werd ziek. At een week niet. Staarde voor me uit. Totdat een plaatselijke arts me toesprak, antibiotica gaf, en me gemoedsrust wenste. Ik had het willen uitschreeuwen. Maar ik hield me groot. Totdat ik eindelijk naar Rotterdam mocht.
Natuurlijk bezocht ik soms de Waddeneilanden; even helemaal weg, superoverzichtelijk, volop Oudhollands geluk. Het meest exotische gerecht was de Nasi Badweg, omdat het eetcafeetje aan die weg lag. Maar wie herinnert zich hoe beroerd Godfried Bomans werd op Rottumerplaat. Jan Wolkers genoot, Bomans kwijnde weg en werd opgehaald.
Onze tickets liggen vrolijk klaar, we hebben online ingecheckt. En ik dwing me om de afschuwelijke, intens èchte nieuwsberichten over vlucht MH17 uit te zetten. Want ik ben MH47, en oh, de wereld is een wonder.