Ik ging als een jarige naar het vogelhuis, naar Kaj, we spraken over de juiste keuze op het juiste uur. We keken elkaar aan, en heimwee joeg ons weer uiteen. De heimwee naar de tijd, die verging als een schip. Heimwee naar de uren, die verdampten als dauw; de heimwee die als een rat het hart insluipt en alles aanvreet. En ik luisterde. Naar James Morrison.
Nothing ever hurt like you