Joggen in de ochtendmist. Ik sla linksaf, het bosgedeelte in. Opeens zie ik een knuffeldier staan. Het knuffeldier ziet mij ook en het staat daar onbeweeglijk. Achter het dier verschijnt de moeder; deze moeder heeft vanmorgen vroeg gejongd, en dit is haar kalf, haar kleine Schotse Hooglander. Het kalf is zo rechthoekig als maar kan. Onder de buik fladdert nog een stuk navelstreng, een bloederige friemel. Maar het kalf staat hier, fier, op hoekige poten, met een opgedroogde vacht, in Hollands loof, onder Hollandse bomen. Misschien ben ik de eerste mens die het kalf ziet. Wat een stom figuur sla ik. Met mijn foeilelijke joggingbroek, -schoenen en knalpaars shirt. Uitgedost in hightech-polyester, bestand tegen zweet en kou en wind. Zoals de verkoper destijds geduldig uitlegde. Dit kalf staart me aan, op onvaste poten. En ik sta stil. Ontroerd dat ik zojuist een bevalling heb gemist. Een dier op aarde erbij. De moeder ziet me nu ook. Ze maakt een kalme zwaai in mijn richting en roept tegen haar kalf: “Mwooooooooh.”
Ik antwoord: “Oké. Ik ga al.”
Ze roept nogmaals.
Ik begin te rennen. Ik vervolg mijn rondje en zie nog steeds die bloederige navelstreng voor me, restje van hun baarmoedercontact. Maar ik kan dat beeld verdragen, want het gaat over het leven. Op dat moment, het is kwart voor acht in de ochtend, weet ik nog niet dat rond het middaguur een oude dame haar ooggetuigenverslag van de dood zal geven, voor Radio 1. Want rond de middag zal in Alphen aan de Rijn een jonge, blonde man met een mitrailleur minutenlang om zich heen schieten, in een winkelcentrum. De oude dame zal voor de radio zeggen: “Gelukkig heb ik de man niet gezien, want ik zou dat nooit kunnen vergeten.” Er zijn zes doden en meerdere zwaargewonden. Er is crisisberaad met de burgemeester. Na mijn cursus in Leiderdorp ben ik erlangs gereden. Zelfs op de snelweg heerste, in het zonnige lentelicht, een zekere onrust; politiewagens, sirenes, traumahelicopters.
Maar die oude dame is blij; dat ze de schutter niet heeft gezien, want dat zou meer zijn dan haar geheugen kan verdragen; we bedenken altijd ons voordeel, ook in crisis.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok