We besloten gezellig te bankhangen en naar een natuurserie te kijken. Op Netflix wordt Our Planet aanbevolen, met de beroemde stem van David Attenborough. De serie is net uit, exclusief bij Netflix, en nu al trending. In fenomenale filmbeelden wordt aangetoond hoe klimaatsystemen, planten en dieren al eeuwenlang uitgekiend op elkaar afgestemd zijn – en hoe dat de laatste 50 jaar in razend tempo verandert. Met zulke desastreuze gevolgen. In de eerste plaats voor dieren die in een bepaald gebied wonen. Maar uiteindelijk natuurlijk voor ons.
In een wetenschappelijk betoog las ik dat de snelste en grootste bijdrage die je aan het milieu kunt leveren, is: vegetariër worden. Omdat het jaarlijks vele tonnen aan water en landbouw(graan) bespaart. En niet te vergeten: dierenleed. Maar los daarvan: over enkele generaties is het waarschijnlijk alleen nog uit de geschiedenis dat we ‘dieren aten om te leven’.
Ik wil niet moraliseren, niet oordelen, niet met een vingertje wijzen. Dagelijks voel ik me tekortschieten, want alles wat ik probeer, lijkt een druppel op een gloeiende plaat… en wat kun je in hemelsnaam als eenling verrichten tegen onomkeerbare processen van smeltend poolijs, verdwijnend regenwoud, uitstervende diersoorten –
En als ik die prachtige beelden uit de ruimte zie… dan zou ik echt willen dat er een hemel bestond. Dat ik na mijn dood kan meekijken hoe het de planeet vergaat. Hoe jongeren met nieuwe ontdekkingen de klimaatramp te lijf zullen gaan. Wat zou ik het graag meemaken… maar ik vrees dat er nog heel veel ongelukken zullen plaatsvinden voordat mensen echt andere keuzes in hun dagelijks leven maken.
Eigenlijk moet je gaan kijken, maar een kleine waarschuwing: pas op voor zware somberheid na afloop van de eerste afleveringen. Ik heb de halve nacht liggen piekeren, na sommige heftige beelden…