schijt

De natuur heeft schijt aan ons. Dat vermoed ik althans, als ik om me heen kijk naar het drukke dierenleven in dit poldertje. Als ik de deur uitstap met mijn hond, word ik vanaf het dak van het appartementencomplex bespied door twee scholeksters. U bent alvast gewaarschuwd. Eén vliegt weg, de ander bewaakt het fort, zo blijkt. Laat het de moeder zijn. Ze steekt haar lange oranje snavel als een telescoop over de rand van het dak en volgt mijn bewegingen argwanend. Kliep! Dan dribbelt ze over de dakgoot heen en weer. Ze wordt pas weer rustig als ik me verwijder van het complex. Welke scholekster bouwt dan ook een nest op een flat?! De natuur heeft schijt aan ons. Het pad door het parkje is vanmorgen bezaaid met glassscherven; een lege wodkafles ligt aan gruzelementen, na een warme zaterdagnacht, vlakbij de parkvijver. Het zwanenpaar trekt zich er niets van aan. Moeder vaart een rondje, zet haar vleugels hoog en verjaagt een nietsvermoedende eend die zich rot schrikt. De zwanen hebben vier jongen, die graag tussen de vleugels uitrusten. Soms zitten twee zwaantjes op moeders rug, en twee op vaders rug. Zo dobberen ze door de vijver. Heer en meester. Honden draven voorbij. Kinderen rennen joelend langs de vijver en gooien stenen. Een buurtbewoner jaagt hen weg: ‘Hebben we hier godverdomme eindelijk wat te zien, en dan krijg je dat tyfustuig dat die zwanen mishandelt.’ Ik loop verder. Op de dijk langs het park bivakkeert een ganzengezin; vader, moeder en een stuk of acht halfvolwassen ganzen. Ze staan hoogbenig op het wegdek. Waar wachten ze op. Niets. De stad zal hen een rotzorg zijn. Auto’s minderen vaart, de stadsbus remt af. Al het verkeer verzamelt zich rondom dat ganzengezin. Ze kijken ons aan, gedogen ons, en stappen dan de weg over, naar de Plaswijck-plas. Daar dobberen de waterfietsen voor toeristen. Soms denk ik dat wij dit alles in bruikleen hebben. Want de echte eigenaren van al dit groen, van deze klei en van de ruisende wilgen, van de snoekenvijver en de getijdenpoel verderop, van de sigaren in het riet, van de rode zuring en de blauwe distel, van de drabbige slootjes en van de gemaaide speelweide met de speeltoestellen voor peuters en kleuters, de echte eigenaren zijn de kraaien, die me laatst bijna omver vlogen met tientallen tegelijk. En de ganzen, zwanen, scholeksters, aalscholvers, en hier en daar een langsrennende egel. Want die rennen.