Ik wilde The Sessions zien, want de film gaat over therapie, en ik was benieuwd of het traject van confrontatie, openstellen, delen, rouwen, verwerken, integreren, en: overdracht <> tegenoverdracht, geloofwaardig verbeeld kon worden. Niets is zo ongrijpbaar als het proces van iemand in een langdurige therapie, en de vertrouwensband met de therapeut. “Therapie: ik zou het iedereen aanbevelen,” zei schrijver Adriaan van Dis nadat hij zeven jaar intensief in analyse was geweest. Mee eens. Het is de beste reis die je jezelf kunt geven, onderweg naar wat, hoe, wie. De hoofdrolspeler in The Sessions is jong gestrand: als poliopatiënt leeft hij sinds zijn jeugd in een ijzeren long, die hij slechts drie uur per dag kan verlaten. Kun je dan een gezonde seksualiteit ontwikkelen? Hij zoekt hulp bij sekstherapeute Helen Hunt, die hem vakkundig meeneemt in de handelingen rondom bed: naakt, lijfelijke intimiteit, wederkerige affectie. Marc leert wat een orgasme is, en leert zich te beheersen. De therapeute gunt hem nog meer: ze bezorgt zich een hoogtepunt, waardoor Marc bovendien leert dat iemand van hem kan genieten. Is dat het beste wat een mens kan overkomen? Dat iemand jou wil. Jou. Mij. Dat iemand met mij, uitsluitend mij, verder wil, en juist niet alleen in bed… (Ik ben nu zo lang single, dat ik vergat hoe dat was… en vermoed dat ik het nooit meer zal meemaken… Tevens heb ik geaccepteerd dat ik voorgoed alleen zal leven. Boven de 40 liggen de zaken gecompliceerd, kan ik u verzekeren.) Enfin, back ontopic. De film eindigt zoals het hoort: Marc O-Brien leert geven en nemen, en kan deze gevoelens uitvoeren in het alledaagse; hij ontmoet zowaar een meisje dat hij versiert – eind goed, al goed. Da’s een optimistische draai, want de meeste van ons blijven alleen met onze grote of kleine handicaps. En Marc sterft na vijf jaar liefdesleven. Bij zijn uitvaart wordt gespeeched: “Maar hij heeft de liefde gekend.” Wanneer voelde ik dat nog…? Routine, dat is onder de omstandigheden het hoogst haalbare… doorgaan, niet zeiken, noch opgeven, schouders eronder, de boel op orde, koken, eten, wassen, stofzuigen, werken, studeren, kop dicht en uitgeput in slaap vallen – wie heeft in zulke drukte dan tijd voor de grootmacht: Liefde.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok
Mooi geschreven. Ik ben al heel lang benieuwd naar deze film. Misschien verraad je iets te veel, maar dat mag, omdat je ook iets van jezelf blootgeeft. In woorden, althans.
Times they are changing …
That’s life…..