vergeetrecht

Volgens een artikel in Trouw heeft het Europees Hof bepaald dat mensen vergeetrecht hebben. Een romantische term voor een praktisch probleem: je mag zoekmachines vragen om alle informatie over jou te schrappen van het web. Sinds het voorjaar verwerkt Google zo’n duizend vergeetverzoeken per dag. Mensen hebben blijkbaar de behoefte om tot stof weder te keren. Maar er klinkt ook kritiek, vooral vanuit journalistieke hoek. Er is immers recht op openbaarheid, op vrije informatievergaring – en wat dies meer zij.
Hoeveel mensen zouden gebruikmaken van een psychologisch vergeetrecht; het grondrecht om je familie te vergeten. Om je oorlogstrauma uit te wissen. En wat zouden seksueel misbruikte mensen doen als ze eindelijk de pijnlijke beelden van hun netvlies konden krijgen. Of slachtoffers van huiselijk geweld?
Op veel manieren pas ik het vergeetrecht toe. Vergeetrecht houdt voor mij verband met autonomie. Enkele jaren geleden gooide ik koffers vol dagboeken in de plaatselijke vuilcontainer. Honderden schriften en notitieblocs vol puberleed en trouwverdriet verdwenen tussen de aardappelschillen, en kippebotjes. Misschien werden mijn schriften op de vuilnisbelt uitgeplozen door een zwerver. Iemand die zich juist probeert te herinneren: dat hij op deze wereld bestaansrecht had. Ik stelde me voor hoe hij door mijn jeugdverhalen bladerde. Mijn vergeetrecht hielp me een nieuw leven te maken. Het is elke dag heerlijk om wakker te worden met het gevoel: ik heb troeven in handen.
Heel, heel toevallig werd bij een vriend zijn Youtube-account gewist. Hij beheerde mijn promo-filmpjes en interviews. In een klap was al ons materiaal weg. Een substantieel deel van mijn schrijfhoedanigheid was na enkele dagen kwijt: was dit het zoveelste signaal dat ik er beter mee kan kappen? Al snel sloeg paniek om in vrede; ook dit is vergeetrecht. Want zie, alle Youtube-hyperlinks naar de gesprekken met Radio Rijnmond, over mijn schuld-traject, zijn ook verdwenen. Nog even en iedereen is vergeten wat een loser ik was.