Ik bevind me in de studio van Endemol en wacht. Met 99 andere mensen wacht ik. Op het spel. Tegen de mevrouw naast me zeg ik: “Het voelt alsof ik ga vliegen.” Ze staart me uitdrukkingsloos aan. Ach, de weg naar de horizon begint toch ook met een zenuwslopende wachtrij? En de paspoortcontrole – die hebben wij zojuist gekregen bij de entree, door de dames van de Postcodeloterij. Wij moesten tevens een bankafschrift overhandigen waaruit bleek dat de postcodeloterij daadwerkelijk van onze rekening is afgeschreven. Ik kon mijn vingers bijtijds op de bovenste afschrijving schuiven: termijn aflossing Schuldsanering/tav Bewindvoerder/Haitsma. Was die schuld niet de reden om me aan te melden voor dit zenuwen-spelletje? Ja, volgens mijn kinderen de ultieme kans op geluk, we zouden even een ton winnen via mijn deelname aan 1 tegen 100.
Sommige mensen gaan trouwens moeiteloos langs de strenge controle bij de douane; presentatrice Caroline Tensen passeerde ons zojuist glimlachend met haar chihuahua. Onze bagage is gecheckt: ja, wij hebben een tweede set kleding een tegen 100voor extra opnames meegenomen en wij dragen frisse, heldere kleuren zonder ruitje of streepje. In de wachtruimte nuttigen wij een aangeboden lunch van de maatschappij: prefab sandwiches en krentenbollen gevuld met banketbakkersroom. Enkele medereizigers checken dwangmatig voortdurend hun iPad. Ik vertel dat ik nog wat informatie over Pinksteren heb nagezocht. De heilige geest… uitstorting… Het echtpaar tegenover me begint druk te googlen…
Na de lunch bezoek ik met bonzend hart de toiletten – het kan nog net voordat wij de gate ingaan met onze boarding pass, waarop een stoelnummer vermeld staat: 7. Mijn darmen zijn van slag en ik trek drie keer door. Zodra ik de wc verlaat, kijken enkele wachtende, roodgelipte dames zeer verschrikt naar mij.
Na zeer lange tijd klinkt een vriendelijke mannenstem – onze host – door een microfoon. Vanmiddag zal hij ons, net als een steward, door allerlei praktische obstakels loodsen en ons in nood opvrolijken. Hij legt de gang van zaken uit. Roept namen van mensen die zich moeten melden – God weet waarom. Tenslotte worden wij verzocht ons te scheiden van de supporters; die mogen naar een andere tribune. Wij echter, de kandidaten van 1 tegen 100, wij gaan de donkere, lange sluis door, naar de opnamestudio. Het lijkt een hangar, een megagroot en hemelhoog magazijn, omgeven door zwarte gordijnen. Daarbinnen ligt de illusie, de show, het spel, de tv. Honderden lampjes boven ons hoofd, een sterrenhemel van kansen. Het decor bestaat uit armzalige houten platen, opgeleukt met een likje verf, naast vele flakkerende tl-buizen. Het is bijna de buurtkermis. Ik stel mijn ogen in op het felle licht. Iemand zei laatst: “Marinet, je mag je altijd enigszins beschermen, omdat je van jongs af aan de eigenschap ontwikkelde als een barometer op mensen en ruimten te reageren.”  Niet teveel vibes opvangen dus. Nu is het zaak door de smalle gangpaden achter de desks mijn stoelnummer te vinden, mijn handbagage weg te bergen,  en mijn plek in te nemen – net een vliegtuig. Ik zit pontificaal vooraan op dat nummer 7. Mijn geluksgetal, dacht ik. In ieder geval een mythisch getal dat in bijbelverhalen, sprookjes en mythen vaak op een diepere betekenis duidt. Maar als ik een geluksvogel was, zat ik hier niet. Voilá. Vanaf volgende week zondag ziet u op tv de turbulentie die ik doorstond tijdens mijn rumoerige Vlucht 1-tegen-100. Ik vraag permissie om te landen.

vliegen op tv

Berichtnavigatie


2 gedachten over “vliegen op tv

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *