Wie was Stippie? Een heel klein hondje dat door zijn gemene baasje en vrouwtje aan een boom werd vastgebonden. Het baasje en vrouwtje zeiden dat ze op vakantie gingen. Stippie leek deze boodschap niet geheel te doorgronden en bleef met een vragende blik achter in het bos. 
Het rijm gaat als volgt:
“Daar zat Stip de hele dag
heel stilletjes te wachten.
Hij keek verdrietig voor zich uit
vol sombere gedachten.”
Ja, dit is mogelijk. Een hond staart soms lange tijd, schijnbaar bedroefd, voor zich uit. Het is de vraag of hij echt bedroefd is of dat we hem dat toedichten. Want het is gewoon zijn lot: om totaal afhankelijk te zijn en op ons te wachten. Ook honden die niet in een bos worden vastgebonden, maken lange uren in diep gepeins door. Wij mensen werken, studeren, en gaan op stap. Onze hond wacht tot wij terugkeren. Deze tekening van Patsy Backx vertelde alles, in drie simpele lijntjes. Stippie was alleen, achtergelaten, en hij had uiteindelijk zelfs niemand meer om op te wachten; de ultieme eenzaamheid. Zodoende is hij gedesoriënteerd, en dus is nu de hele wereld om hem heen weggevaagd. Zonder iemand om op te wachten is een hond reddeloos verloren, en leeft in een witte mist. Vermoedelijk geldt dit evenzeer voor mensen; wij wachten op dromen die niet uitkomen, op onze geliefde, op onze kinderen die via griezelige kruispunten naar huis fietsen, wij wachten op meer salaris, op complimenten, en andere ijdelheden.
Maar dat kon mijn zoon destijds niets schelen. Het was hartverscheurend dat Stippie zo lang, zo alleen, op die bladzijde zat. Ik heb Stippie en Jan duizenden keren voorgelezen, in ouderwets rijm. Op deze foto zie je rechts onder Stippie een smoezelige vlek op het witte karton: de voorleesvlek. Het boek zit vol met dit soort korstjes, van geplette koekkruimels, gemorste koffie, een snottebel of een slaaptraan. Overigens loopt het met Stippie heel goed af. Want hij treft in datzelfde bos Jan. Jan is een stationsmedewerker en hij is ook verlaten: door zijn rotcollega’s. Jan en Stippie delen de liefde voor het dansen. Aan het slot worden ze beroemd. Hun zwanendans van verdriet wordt een rondedans van groot geluk. Want het is een verhaal.