Vrouwenkracht

Het jaar loopt ten einde. Ik hou van terugblikken. Wat overkwam me dit jaar, wat maakte indruk, wat ga ik leren. 2016 was voor mij een dubbel jaar. Het slotakkoord van een zwaar financieel tijdperk, een erfenis uit mijn verleden. Ik maakte letterlijk schoon schip. Veel vrienden ondersteunden me in dit proces. Ik heb ze daar steeds voor bedankt, en meestal zeiden ze: geen punt, Marinet, dat is normaal. Voor mij is dat helaas niet zo. Verder verloor ik ongeveer vier dierbaren dit jaar. Om te beginnen mijn oude hond, die me twaalf jaar op de voet volgde. Daarnaast een tante, een jeugdvriendin, en een andere vriendin. Alle drie verloren ze de strijd tegen kanker. Bij het terugblikken vond ik deze foto treffend. Met de kaarten rond een kaars beëindigden we in januari, 11 maanden geleden, een inspirerend kloosterweekend met als thema Vrouwenlevens. We schreven verhalen, spraken over verlangens, en reflecteerden op ons eigen leven. Ik ben ervan overtuigd dat het bundelen van vrouwenkracht ons sterker en rijker maakt. Niet in de laatste plaats naast alle mannenkracht waar de wereld van overloopt; mannelijke wereldleiders, mannelijke zakenlui, mannelijke goeroes, mannelijke leermeesters.
Enfin, mijn kaart representeerde de Weg van de Heling: Genezeres, zij die het leven heel maakt. In januari was ik bezig met een nieuwe baan en dacht dat de heling daarvan ging komen.
We volgden dit weekend met zes vrouwen in België. Een vriendin van me deed mee, heel dapper, want ze voelde zich al maanden ziek. Ze ging mee in mijn autootje, zittend op een speciaal kussen, met een morfinepleister op zak. Ik raadde haar aan om bij thuiskomst een grondig onderzoek te vragen bij de huisarts. Toen we aankwamen in het klooster droeg ik haar tassen naar boven en maakte haar bed op (een intimiteit). Ze sliep in de kamer naast me, en in de ochtend hoorde ik hoe ze zuchtte van pijn. Gedurende de workshops zagen we hoe ze vocht tegen moeheid en misselijkheid, met zweet op haar voorhoofd; en toch bleef ze meedoen. Ze trok haar eigen kaart – ik meen de Weg van het Licht. Ik keek ernaar met koude rillingen en bange voorgevoelens. Ze kwamen allemaal uit. We begonnen 2016 in het klooster met zes vrouwen. Maar we eindigen het jaar met vijf; de lieve vriendin is twee weken geleden overleden, velen bezochten haar bijzondere begrafenis.
De andere vriendin – die de kloosterweekenden organiseerde – zei in januari: dit was de laatste keer, ik ga me richten op andere bezigheden. Wij hielden contact, want we zijn zielsverwanten die elkaar ook buiten een klooster ontmoeten. Maar achteraf klinken haar woorden rauw na.
En we gaan door. Ik reis naar 2017 met nieuwe energie en nieuwe plannen. Ik weet niet of ik die weg van de heling al heb afgerond. Niet al mijn wensen zijn reëel. Ik ben bijvoorbeeld geen Astrid Lindgren of Annie M.G. Schmidt geworden, waarvan ik als kind droomde. Ik werk in de harde realiteit van het onderwijs in Rotterdam-Zuid. Waar ik een verschil kan maken voor sommige meiden. Dat maakt me zo blij. Want we zijn allemaal onderweg.
En de weg is soms verdomd donker. Wat mij helpt, is te blijven luisteren naar mijn diepste, innerlijke stem, zonder concessies. Ik kan jaren wachten op wat ik wil, omdat ik nooit meer genoegen zal nemen met een compromis van mijn diepste wens. Nooit.
Ik ken het donker te goed. Het bestaat nog, maar ik ben er universums vandaan geraakt; ik beland nu bij de lampionnetjes die in de verte opdoemen tussen de bomen. Daar verschijnt misschien plotseling een rond huis, zo’n zachtaardige Barbapapa-creatie, van leem en klei, duurzaam gebouwd, warm onthalend. Het is er fijn. In de wilde tuin zijn bloemen en bijen, er leven kleine en grote dieren. Misschien gaat de deur open en word ik verleid door de geur van vers gebakken brood. En waarschijnlijk hoor ik bij binnenkomst een stem die vriendelijk zegt: Hey, kom binnen, je bent zo welkom.

Voor 2017 wens ik alle vrouwen èn mannen veel vrouwenkracht toe. Steun en  inspireer elkaar en heb het goed!