Nu en dan moet de bezem erdoor. Dus ik heb weer een aantal blogs verwijderd. Geen mens, behalve ik, zal ze missen, omdat de wijze waarop ik archiveer ondoorgrondelijk en particulier is. Ik vermoed dat mijn schrijfonderwerpen steeds kleiner worden. Ik vind het plezierig om de dingen af te pellen, totdat alles kaal is. De vierkante millimeter noem ik dat, en hoe de mens (ik?) op zijn millimetertje aarde leeft, liefheeft, en poogt iets toe te voegen aan de schepping, en intussen slechts op dat ene onbetwiste doel afstevent: het eigen vertrek.
PS Ik las in de NRC dat tekenaar Shaun Tan de Astrid Lindgren Prijs heeft gewonnen voor zijn prentenboeken. In 2008 kocht ik zijn prachtige werk De Aankomst. Ik ben blij dat hij – voor zijn vertrek – die prijs heeft gekregen. Dit boek is een roman in beelden. Onbegrijpelijk mooi. Het staat bij mij op een kastje, opengeslagen, als een levend kunstwerk.
"Nu en dan moet de bezem erdoor. Dus ik heb weer een aantal blogs verwijderd.". Marinet, je hebt de lente in het hoofd: lekker aan het opruimen, de grote voorjaarsschoonmaak. Dat is alles en dat heeft (gelukkig) helemaal niets te maken met dat ene onbetwiste doel waarop ieder mens afstevent: het eigen vertrek. Niet somberen: leef! Carpe diem!
Hm, zo somber ben ik volgens mij niet. Ben druk met zoveel dingen… alleen vertel ik die meestal niet in de bespiegelingen van een blog… Mijn werk, mijn liefdesleven, mijn kinderen en hun sportieve prestaties, mijn studieleven… Dus inderdaad: carpe diem. 🙂