wenen in Wenen

Na het ontbijt wandelen we een flink eind naar het centrum. We passeren om de haverklap een bakker of ijssalon – en ik bedwing me. Via de Naschmarkt, een verzameling stokoude, illustere kraampjes met koopwaar als gevlochten geitenkaas, kaviaar van 1400,- euro of vette octopussen, komen we bij het MuseumsQuartier. De entree brengt ons bij een nieuw binnenplein, waarachter weer museums opduiken. Een van die monumenten deed ooit dienst als stallencomplex van de keizer – dat u dat weet.
Ik wil naar het Leopold Museum en het Mumok en ik vermoed dat we daarna zullen duizelen van de indrukken. In het Leopold Museum hangen de werken van Egon Schiele en Gustav Klimt. Bij een klein schilderij van Klimt, een tuin in de ochtend, barst ik in tranen uit. Ik neem snel een foto, maar vergeet de naam te noteren. Wie weet hoe dit schilderij heet?
Ik sta minutenlang stil. Alle werken van Klimt raken me zo. Heimwee, verstilling, erotiek, kleurenrijkdom, gouden gloed, vrouwenliefde. Ook de tekeningen van Schiele zijn indrukwekkend, vooral de beelden van (schijn)dode moeders, die kennelijk veel onthullen over de relatie tot zijn eigen moeder. Schiele schetst ook prachtige naakte vrouwen in lustvolle poses. Ik ben weer helemaal gelukkig.
Toch rennen we door, naar het naastgelegen Mumok. Onbegrijpelijk pop art-achtig werk. Humoristische opstellingen en bizarre beelden. Ik begrijp er niks van, maar moet wel lachen. Eerlijk gezegd is het gebouw zelf de grootste charme. De diepe liftschachten van staal en glas zijn duizelingwekkend, mijn hoogtevrees duwt me terug naar de veilige muur. Even waan ik me in een James Bond-decor: een hyper futuristisch gebouw waar zodadelijk een schietpartij vanuit onze oogbollen zal plaatsvinden.
De middag brengen we grotendeels door in een citytour die ons uiteindelijk op een berg bij Grinzing uitspuugt. Onderweg passeren we huizen van Beethoven, en Freud ook nog. Maar over hem later meer.
Aan het eind van de tour stappen we blij uit bij de Staatsopera – en tuinen in de val die voor ons klaarstaat: een chique meneer in kostuum verkoopt ons heel terloops schitterende kaarten voor de opera Raymonda vanavond. Wij kunnen kiezen uit kaarten van slechts 25, 35, of 45 euro. Hij legt uit waar we zullen zitten. We dringen aan op mooie plaatsen en betalen 35,- euro per ticket. Helemaal door het dolle betreden we ’s avonds het theater. Niet wetend, onnozele halzen, dat Raymonda een ballet is. En dat mooie plaatsen van 35,-, aan de Ganz Linke Seite, niet bestaan. Nekpijn en hoogtevrees. Niks sopraan of tenor: alleen pirouettes en spitzen die tokkelen over de vloer. We doen ons beklag in de pauze, bij een medewerker en hij vraagt ons de tickets nog eens goed te bekijken. Welke prijs staat erop? Dan zien we het werkelijke bedrag: 11,- per kaart. De vriendelijke portier zucht: u bent helaas het slachtoffer van illegale verkoop, niks meer aan te doen. We druipen af. Gelaten. Er zijn weer harde lessen in mensenkennis opgedaan.