In de film Little Miss Sunshine reist een gezin af naar Californië om hun kleine dochtertje mee te laten doen aan een beauty contest. Opa is aan de drugs, homofiele oom heeft, na een ongelukkige liefde, een zelfmoordpoging gedaan, moeder is gespannen kettingrookster, vader leeft volgens zijn eigen 9-stappen-winnaar-plan en de duistere puberzoon praat al maanden niet meer, omdat hij gelooft in Nietzsche. Dit gezin, twee dagen in een gammele Volkswagenbus. Dat kan alleen maar erger worden en exploderen. Onderweg gebeuren er rampen. De communicatie tussen de gezinsleden is minimaal. De aankomst in de schoonheidswedstrijd is schrijnend; het kleine dochtertje met haar dikke bril zal kansloos zijn. Alle gezinsleden beseffen dit. Toch doet Olive haar auditie. Meedoen is belangrijker dan winnen. Wat een film; het contrast tussen de plastic dromen van ouders met opgedofte barbiedochtertjes en de wanhoop van een gezin dat in alle opzichten maatschappelijk faalt. Het is twijfelachtig of er iets goeds kan voortkomen uit deze disfunctional family. Het lijkt me evenzeer de vraag wat er voor goeds voortkomt uit een functional family.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok