zeepaardje

Met mijn jongste zoon naar Scheveningen. We treffen het: een leeg strand, zilverblauwe horizon, en een excursie bij Sealife. We maken kennis met het skelet van een reusachtige spinkrab. We dwalen langs schelpen, schollen en schorren. In een piepklein bassin huist een octopus. Hij heeft zich vastgezogen aan een nep-rif, en af en toe knipoogt hij naar ons. Wat een lelijk hoofd, maar vooral: wat een verdrietige behuizing. Nee, dan de zeepaardjes, die baden in weelderig zout water, voor hen alleen. Sealife fokt zeepaardjes, zo lees ik. Het zeepaardje is het sprookjesdier van de zee, vinden ze ook. Mijn zoon gaapt. Nee, kijk eens hoe deze vriendelijke wezens door het water deinen, hoe ze in een soort droomtoestand voorbij glijden, zich voorover buigen als een foetus, de diepte in zinken, en traag weer overeind komen. Zo verschrikkelijk lief, de zeepaardjes, en niet alleen omdat ze zo monogaam en trouw in de liefde zijn. En ook niet omdat het mannetje de zwangerschappen van bevruchting tot uitbroeden op zich neemt.