Ik kan niet slapen. Schrijfkoorts. En de zomer gonst door mijn kop. En niet alleen door de mijne. Vanavond vloog een groep scholeksters luidruchtig langs de zonsondergang. Waar ligt een mens wakker van. Dit mens: van leuke dingen. Ik slaap uitstekend op ellende, maar kan uren liggen draaien van geluk. Geluk is een heel dun randje. De kinderen gewassen en gestreken in bed, de hond bevrijd van zijn teken aan het voeteneind, een vioolconcert van Mozart uit de wekkerradio, de cricketcoach die een verdieping hoger eindelijk eens wat minder bombastisch klaarkomt zodat ik dus rustig kan slapen, nog altijd geen muggen in de klamboe, en ook geen reuzenspinnen langs het plafond zien rennen. Op de nachteditie van De Volkskrant las ik het intrigerende bericht dat er twee doden in de Rotterdamse Jonker Fransstraat zijn gevonden. En een levend gehandicapt kind. Kijk, nu ben ik klaarwakker. Hoe heeft ze het gedaan. Met welk wapen. Wat was het motief. Ze kunnen haar eindeloos ondervragen en nog: zal ze breeduit lachen. Geluk is een heel dun randje.

zomertijd

Berichtnavigatie


4 gedachten over “zomertijd

  1. De film ‘Orphan’ gezien?
    Kind of volwassen, geestelijk niet helemaal in orde of net wel, allemaal hele dunne randjes.
    Ik hou het op vergiftiging trouwens.

  2. Hey Jack,

    Ik heb net de trailer bekeken van Orphan… niet echt een promo-film voor adoptie. :-/

    Vanmorgen schreef Arnon Grunberg in zijn dagelijkse voetnoot in De VK dat geluk ons koekoeksklokken oplevert; maar misère bracht ons de renaissance. Aan welke kant van dat heel dunne randje is het prettiger…?

  3. Eigenlijk is geluk net zoiets als een door de zon beschenen vaas met mooie bloemen op een mooi tafeltje. Een mooi plaatje, maar ook heeeeeel erg saai…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *