Ik ben moe. Hectisch schooljaar. Alles hectisch. Zelfs mijn gebit is hectisch. Alleen mijn hond niet; het grote geluk waarmee hij zich elke avond weer tegen mijn voeten vleit. Welterusten. En de natuur rond mijn huis is ook niet hectisch. Soms denk ik dat dat alles is, voor mij: dat trage loopje langs het dijkje, door het bos, langs het slootje met bulderende kikkers: hallo, goedendag. Als dat alles was, dan was het namelijk meer dan genoeg. Maar er gebeurt iets in Iran. Er gebeurt iets in Afghanistan. In Afrika, ook. En het erge is: het kan me zo weinig meer schelen. Wat ik erover vind, zeg of doe, maakt geen bal uit. Dat welles nietes, overal ter wereld, duurt al eeuwen. Ga toch knollen verbouwen. Of paprika’s. Of begin een opvang voor eenzame kamelen. Maar nee, ze blèren, net als de opgeblazen kikkers in mijn sloot. Als dit alles was, dit boerengroen, dit botergeel van de zon en het kalme kauwen van de drie schapen, vandaag teruggekeerd van hun logeeradres. Als dit alles was, dan was het goed.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok