geroezemoes

Hier. Dit hier, dit was de afgelopen jaren mijn geheime plek. Mijn ongecensureerde schrijfwerkplaats. De intimiteit van het wereldwijde web. De knusheid van de grote onbekende ruimte. Ik verzon er op los. Een indruk hier, een impressie daar. Een emotie, opgetild en tegen het licht gehouden, gekanteld, gedraaid, nogmaals gewikt en gewogen. En wat is een emotie nu werkelijk? Een hoop geroezemoes in mijn binnenste. Ruis aan de horizon, een bloedrode zonsopgang tegen een schemerlucht in november. Emoties schudden ons huishouden door elkaar, veroorzaken scheidingen en huwelijken, kinderen en kinderloosheid, goede seks en goedkope seks, appelflauwe ruzies en verrukkelijke conversaties. Tegenwoordig ben ik voorzichtig met wat ik online publiceer. Ik voel me onvrij, almaar bewuster van ogen die oordelend meekijken. Ik hoop dat het voorbij drijft. Ik hoop dat ik op een dag weer de intimiteit van mijn hoogstpersoonlijke coulissen voel; hier, dit is mijn plek, en ik ben hier de baas, ik bepaal de orde van mijn dingen, ik rangschik de woorden en de zinnen; en niemand anders doet dat, voor mij. Hopelijk keert dat plezier, ooit, terug. Het plezier, de zin en de passie. Want oh god, wat mis ik het vuur, de geest, de ongenade, het hoge en het lage, het veel te diepe en het platvloerse. Oh god, wat mis ik dat, wanneer ik in de tram zit, naar mijn werk, ’s morgens vroeg. Terwijl dit trammetje door de stinkdonkere stad rammelt. Oh, wat mis ik.