het risico van de bank

Er komt een meneer langs van de Stichting Leergeld. Weer moet ik papieren invullen. Mijn naam correct spellen. Haitsma met A I. Er gaat een bewijs mee van mijn salarisstrook; dat ik zeer matig verdien. Plus een bewijs van de schuldsanering. Dat ik dus geen cent te makken heb. Wat kan de Stichting Leergeld doen? Nou ja, mijn zoon kan een vergoeding krijgen voor de judolessen. En een tweedehands pc van een bedrijfje dat dit project ondersteunt. De subsidies komen trouwens van de gemeente, die zodoende meewerken aan het welzijn van de jeugd. Maar voor mij zal Leergeld niet veel betekenen. Ze zijn er voor de arme kinderen, stelt de vrijwilliger nadrukkelijk: “Want die zijn de dupe van het wangedrag,” en zijn ogen rusten een moment op mijn dossier, “van hun ouders.”
“Zie je wel,” zeg ik, “dat iedereen het als mijn persoonlijk wanbeleid ziet?”
De meneer haast zich om dit te ontkennen en zijn blikken gaan de kamer rond. “Je zit er gezellig bij, je hebt de boel op orde, en last but not least: je hebt een netwerk van vrienden en werk rond je.” Vervolgens schetst hij de vele flatjes op twaalf-hoog-achter waar hij eerder kwam, gezinnen met zes kinderen, de moeder werkloos en aan de drank, schrijnende verhalen, en de kinderen: kansloos.
“Kansloos?” stamel ik.
Hij knikt.
Hoe houdt hij dit vrijwilligerswerkje dan vol, vraag ik.
Ach, hij doet het met liefde, zegt hij. Jarenlang werkte hij voor een bank. Die rotbank van jou, ja, de ABNAMRO. Hij handelde met geld, zat op zo’n financiële afdeling, ja, hij kent de trucs en spelletjes van banken, oh, maak je maar niks wijs, die lening van jou is al drie keer afgeschreven, de hoge rente betaalde je jarenlang om het risico te dekken, denk maar niet dat er niks aan jou is verdiend, meisje, en maak je vooral geen zorgen, de ABNAMRO maakt miljoenen met dit soort peperdure rentes.
Ik zit met mijn oren te klapperen.
“Wees niet bang,” vervolgt hij. “Over drie jaar ben jij klaar. Ben je ervan af. Maar die mensen in die flatjes, in Ommoord, op Zuid…”
Geen wonder dat ik zo weinig reacties ontvang op de radio-uitzendingen. Op de blogs over dit onderwerp. Mensen in flatjes dertien-hoog-achter, ergens in Charlois… lezen waarschijnlijk heel andere dingen…