Na het zien van een documentaire over massale bijensterfte wereldwijd, kocht ik in het voorjaar een insectenhotel, en bevestigde deze aan de muur van mijn piepkleine balkon. Al snel kon ik de eerste gasten verwelkomen; diverse metselbijen lieten in de gangen een eitje achter en dichtten het gat met grijze poep. Op de foto zie je in het midden een bruin achterlijfje van een bij bezig een gang te dichten. Daarnaast zie je een grijs rondje in een buisje: daar was ze al klaar. Inmiddels hebben we 6 slapende bezoekers.
Een vriend bracht zakjes bloemenzaad mee. “Om de bijen te helpen,” legde hij uit. En of ik dat op een landje wilde uitstrooien.
Omdat ik nieuwsgierig was naar de uitkomst, vulde ik mijn eigen bloembakken met de zaadjes. Welke fraaie bloemenzee zou mijn balkon deze zomer sieren? En hoe zouden de bijen van Rotterdam dit stekkie waarderen?
Oh, het bleken dus niet echt exoten; in een mum van tijd schoten de sprieten omhoog, en lieten zich kennen als koolzaad. Daarnaast springt er nog van alles uit de grond, onder andere klaver, en vermoedelijk nog korenbloemen. Mijn buren blijken niet gecharmeerd van de neerdwarrelende pluisjes en blaadjes… er wordt gezeurd over dingetjes die naar beneden vallen… en ongetwijfeld zijn ze doodsbang voor enge, stekende beesten.
En koolzaad staat inderdaad op het menu van bijen en zweefwespen; het is een drukte van belang op de gele bloemetjes, en de bijen vliegen weg met dik bestoven, gele pootjes. Ik leun urenlang over de reling om deze mini-ecoplaza te bewonderen.
Plotseling verschenen de mieren ook; in colonne marcheerden ze over mijn muurtje naar de bakken. Een koekkruimel die ik neerlegde, werd binnen enkele minuten overmeesterd door een groepje mieren. Ook kregen we bezoek van een paar lieveheersbeestjes. Via magazine Flow las ik over de website Rood met zwarte stippen, waar je lieveheersbeestjes en hun larven kunt bestellen; ze eten de bladluizen van je bloemen. Ik wilde bijna een zakje lieveheersbeestje-larven kopen, totdat ik ze al op mijn bloemstelen ontwaarde. Ze lijken op een torretje, met heel veel pootjes. En ze werken inderdaad systematisch je bloementuintje af; alles wat ze tegenkomen op de steeltjes en blaadjes verdwijnt in hun bekjes. Dan, na een tijdje, wiegen ze roerloos op een bloemblad. En na weer wat dagen zijn ze verdwenen… waarschijnlijk uitgevlogen als lieveheersbeestje. Het is zo leuk om deze mini-wildernis gade te slaan… zo anders dan bakken met geraniums of violen. Nu denk ik terug aan Erik, of het klein insectenboek. Wat een onschuldig verhaal, uit de tijd dat je als kind met een personage in een schilderij verdween en er liever voor altijd bleef.
Als je maar de rust en de tijd wilt nemen om dingen gade te slaan, dan blijkt dichtbij zo rijk dat je al je zintuigen nodig hebt om het in je op te kunnen nemen. Mooi stukje Marinet :). Zou zoiets ook bij mij willen groeien? Mijn balkon krijgt bijna geen licht.
Volgens mij groeit de natuur zelfs nog onder beton. Bij mij komen momenteel de kiemen zelfs dwars door de doosjes van AH-zaadjes heen. Ze willen zo graag! Gewoon proberen!
Oké, ga ik doen. Je leest het nog wel, de mislukking of het succes.