kerstmis met Rintje

Onlangs verscheen De Verbeelders; een verzamelwerk van Nederlandse illustratoren, van de 19e eeuw tot heden. De jeugdliteratuur in prachtige prenten, poezelig lief of ongemeen griezelig. Als kind verslond ik bibliotheken, zozeer dat de biebjuffrouw me wegstuurde (lenen en retourneren op één woensdagmiddag was te ingewikkeld voor haar stempelsysteem); ook vele tekenaars staan in mijn visuele geheugen gegrift. De Verbeelders heb ik niet doorgebladerd, maar hopelijk kreeg Sieb Posthuma er ook aandacht in.
Zijn kerstmis memoryspel stond rond 2005-2006 in de NRC. Ik hou van hokjes en van Rintje, dus ik knipte het uit en plastificeerde de pagina’s, opdat ze bewaard bleven voor de eeuwigheid. Wij eten al vele kerstmissen met hondje Rintje als placemat, en zo is dit spel onbedoeld verworden tot collector’s item – ik kon nooit bevroeden dat ze de tekenaar echt gingen overleven; hij pleegde afgelopen zomer zelfmoord.
Het leven zit vol duistere wendingen, ook wanneer de boel op orde lijkt: tragedies opgeborgen, de verwarring afgestoft, toffe opdrachtgevers, en een plank vol literaire prijzen. Daar word je stil van, als je Posthuma’s lieve tekeningen bekijkt. Wat blijft er veel onzichtbaar van mensen, zolang het in hun hoofd rondspookt en geen plek vindt.
Welaan, om het jaar toch gezellig uit te toeteren, wil ik zeggen: lieve mensen, de omstandigheden zijn kut, maar ik maak het goed. Ik wens u eenzelfde rijkdom, hoi!