loopgraven van nutella en rijst

De laatste weken praat ik niet meer over geld. Ik denk er steeds minder over na. Het is een abstract universum, een illusie die van me weg raakt als een ruimteschip. Het dagelijks leven daarentegen wordt steeds gelukkiger en: concreter. Domweg koken, bakken, opruimen, hondje, wassen, drogen, bellen, weer bellen, hondje, koffie, knippen, plakken, schrijven, lezen, tram, tram, laptop, koffie. Het leven is taai en het wil altijd verder, no matter what. Ik bevind me bovendien onder de redelijk veilige paraplu van de gemeente; mijn aanvraag voor de WSNP ligt bij de rechtbank en gedurende die aanvraagperiode beheert de gemeente mijn salaris – dit is een vereiste voor mensen met huurschulden, energieschulden, etcetera. Aangezien ik dat niet heb, zijn ze snel klaar. En die aanvraag: “Dat kan nog maanden duren, mevrouw, we krijgen zoveel aanvragen.” Ondertussen heb ik tijd om me te belegeren, in mijn loopgraven van linzen, rijst, kikkererwten en pompoen. Lades vol knopen, kastjes vol poeders, nutella, koffie, filters, suiker, kruiden, peper en zout. Vreemde dingen doet een mens die bang is over geld. Met mij nog duizenden Rotterdammers, want volgens het nieuws is het aantal aanvragen voor sanering hier dit jaar met 249 procent gestegen. Ik ben dus iemand van 249 procent. Ik probeer dit te bevatten; wat ik nu ben.
“Waar zit je,” vraagt een vriend. In een niemandsland. Tussen vele grenzen. Grenzeloos onzeker, in afwachting van, op de uitkijk, op de toppen van mijn gemoed. Hier is een sterretje hoop, daar een bak vol modder, dat is gewassen aarde, dit een kokend vuur –
In de eindeloze tram van Zuid naar Noord dommel ik in slaap, of ik kauw kauwgom, of ik tuur naar buiten, vooral bij de haltes die vol zijn met winkelend publiek en hun gekleurde tassen en dwarse kinderwagens. In het niemandsland van de stad die altijd door wil, aldoor voort. Eenmaal thuis val ik in slaap op de bank en droom van zelfgemaakte kaarsen en kerstkoekjes, en dit nu, dit is geluk –