Het is Koninginnedag en ik bezoek de rommelmarkt om de hoek. Vele kinderen en moeders en vaders hebben hoopvol hun restjes babykleding, speelgoed, en oude dvd’s op een kleedje uitgestald. Zodra ik in wat kleding begin te graaien, hoor ik: “Het is een echte Armani.”
“U ziet wel dat dit het merk Pepe Jeans is?”
“Daar heeft u een Diesel.”
En dan hebben we het over kinderkleding. Waar de moeders zó graag vanaf willen, dat ze de merkjes in mijn gezicht duwen. Maar het maakt me niet uit welk merk het is. Mijn zoon zoekt iets anders. Geen witte strandbroek. Geen strakke stretch. Geen worn-out-baggy-trousers. Dus ik slenter door. Ik stuit nog op een ketting met bijbehorende oorbellen, armband en haarspeld mèt haren erin, voor slechts 1 euro. Crisisprijzen. “En zijn die haren gratis,” vraag ik. De vrouw lacht beschaamd. “Die zijn van mijn dochtertje,” beweert ze.
Afgezien van de crisisprijzen, die altijd al bij Koninginnedag horen, valt me nog iets op; mensen laten zich niet meer fotograferen, zoals vroeger. Iedereen loopt met een smartphone, dat wel. Iedereen is in real time verbonden met Facebook. Dat ook. Maar niemand wil online gezet worden. Het opvallendst was dat op de Rotterdamse kermis, deze week. Zodra ik een attractie kiekte, doken aan alle kanten de hangjongeren en ticketjochies opzij. Op mijn foto’s lijkt de kermis uitgestorven, leeg. Mensloos vermaak. Rondrazende attracties. En het gevaar zit niet in de snelheid of in de maagbedervende zwiepers die je maakt. Het gevaar zit in de smartphones, die ons overal en onafgebroken volgen. Alles staat onmiddellijk online, in een tweet of een status of een foto. We snakken ernaar om gezien te worden. Maar nu toch even niet…
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok
… Terwijl vrijwel ieder mens gezien wil worden. Weten dat je er toe doet. Dat je waardevol bent. Dat er iemand is die van je houdt. Misschien is dat wel het grote probleem … Mensloos vermaak doordat de liefde alom verdwenen is uit ons straatbeeld. Plaats gemaakt voor de ‘merken’. Voor de de nieuwste smartphone. Hoe mooi zou het zijn wanneer er ruimte zou zijn voor iemand die zegt: ‘Hee, jij hier. Hoe is het met je?’ En dan niet direct weg loopt, maar met aandacht luistert. Gewoon … omdat hij of zij geïnteresseerd is in jou. Mooi om te weten dat dit geen loze droom is. Een droom die vandfaag werkelijkheid kan worden omdat het begint bij mij. Bij jou. ‘Yes I can’ … Wouw … en dat op een late koninginnedagavond … 🙂
Woow! Yes we can…