perfect day

Zondag is helemaal-geen-gekke-dingen-dag. Zoveel mogelijk offline (leg dat je voorouders eens uit), ver van elektrische apparaten, en liefst met dikke sokken op de bank. Voor een deel lukte dat. Ik zag nog wel op het voetbalveld hoe mijn oudste zoon door een tegenspeler – uit pure frustratie – in een greep werd genomen en door de lucht vloog. Wij gilden langs de lijn Boeee! en de scheidsrechter trok rood. Er brak opstand uit op het gras. Op schoot lag mijn bejaarde hondje te rillen in de herfstzon. De rest van de middag zat ik aan tafel. Wat een geluk: om niets te willen maken, behalve voor mijn eigen lol. Ik bladerde door een hoofdstuk voor de studie: de module pedagogiek. De laatste, en goed voor 11 studiepunten. Tegenover me zat de jongste zoon: gebogen over zijn natuurkundeboek waarin de raadselen van een cv-installatie werden uitgelegd.
En toen ik van alle pedagogische boekenwijsheid in slaap dreigde te vallen, pakte ik mijn knipspullen. Ik maakte een stapel enveloppen in kleurige motieven – niet dat ik veel post verstuur, maar wie weet vertrouw ik mijn hart nog eens aan iemand toe: langs de koninklijke weg van postzegel en brievenbus. Tot slot knipte ik vlag en wimpels voor een meterslange slinger. Voor het geval er binnenkort iemand jarig is.