Ik geef een vogelworkshop cadeau: zo’n belevings-ding voor de liefhebber. Het is in een weiland tussen de villa’s van Berkel & Rodenrijs. Een parkeerplaats, een paar stallen, een ontvangstruimte. Op het programma staan zaken als: een vogel op de hand houden, een rondleiding, en tot slot: het vliegen met de vogels.
Nou ja, vliegen… de roofvogels zullen het veldje oversteken, van de ene naar de andere gevulde hand. De dieren zitten enigszins versuft in hun ren te wachten. In de natuur zijn ze zo imposant en machtig, en hier dwingen ze in hun kooi respect af – maar daar hebben ze zelf niets aan. En als de buizerd en aasgier eindelijk mogen aanvliegen, staat in een andere ren een grote pelikaan zich uit te rekken, in de hoop op een hapje. We leren oude uitdrukkingen. Iemand onder de duim houden: de vogels worden aan een riempje op de hand gehouden, en dat riempje houd je vast onder je duim, zodat het dier niet kan wegvliegen. Iemand een loer draaien: ook zo’n metafoor. De valkenier kan een loer draaien, daarmee wordt de vogel gefopt, want die denkt dat het een prooi is. Ach, helemaal niet erg.
De jarige heeft genoten van de prachtige, imposante wezens. Er zijn prachtige foto’s gemaakt. En we kregen de vraag: welke roofvogel zou je willen zijn, en weet je welke eigenschappen die heeft? En wat zegt dat over jouw persoonlijkheid? Mijn superharmonieuze, altijd-verbindende lief antwoordt: een buizerd.
De valkenier somt op: buizerds zijn moeilijk te trainen, kunnen onverwacht agressief zijn, en zijn echte slopers die alles meenemen in hun jacht. Er wordt gegrinnikt langs de kant.
Ik kies de uil. Heerlijk toch? Zijn uilen niet geheimzinnig, spooky, moeilijk te doorgronden, geruisloos in de vlucht, wijs?
De valkenier helpt me uit de droom. Ook met uilen werkt hij liever niet, want ze laten zich amper trainen, onder andere omdat ze met hun ultragevoelige oren jagen, meestal ’s nachts. Hij vindt ze grillig en onbetrouwbaar, moeilijk om op te bouwen. Nou, daar kan ik het mee doen.
© foto Clements Radenborg