Wish you were here

Vroeger stond vakantie synoniem voor: zomerliefde. Een onverwachte ontmoeting, blik van herkenning, verlegen en onbevangen, plezier met een vleug weemoed, omdat het afscheid nadert… Een liefde, met zand tussen je billen en kusjes in je oor. Met een stem van chocola en vingers als zeewier, onderweg over je verbrande lijf. Tranen aan het eind, want geluk is het besef van een slot, en meestal bovendien een grendel.
Maar… als ik nu verliefd werd, was het op dat piepjonge hondje dat op een dag bij Okeanis Apartmens binnenstormde. Beweeglijk als een ratje schoot ze tussen iedereen door. Ik hield het dolblije puppy – waarschijnlijk uit een auto gegooid – een paar dagen op afstand, en daarna was het beslist tussen ons. Menig gast glimlachte over onze ontluikende romance. Uiteraard gaf ik haar lekkere hapjes, en knuffels. Dus volgde ze op de voet, letterlijk. Haar kopje rekte zich, als een stokstaart, om alles in de gaten te houden, immers, mensen kunnen zomaar verdwijnen. Ik ken dat…
Wanneer ik de weg overstak om in zee te badderen, sprong ze met gespreide teentjes bedreven over de rotsen, en kwam op schoot, zodat we beide met natte kont in de branding zaten. Ze duwde haar snoet onder mijn kin, en we keken gelukzalig naar de zilveren einder.
Maar plotseling kon ze er vandoor racen, wanneer ze een bepaalde Griek zag. Keihard blaffen. Of het strand afstruinen naar botjes, soms een visje met kop en staart verorberen. Maar liefst: in mijn nabijheid blijven. In de taverna aan mijn voeten. In het appartement, onder het bed, op schoot. Ze snakte naar leiding, naar een baasje voor haarzelf. In ruil bood ze eeuwige vrolijkheid terug. En vrolijkheid raakt me, onder mijn huid.
Maar Radja speelde geen gitaar, en zong niet over de tranen of het slot: mijn broodnodige tegenhanger van de blijheid. De topmanager van Delta Lloyd – iets met beleggen en levensverzekeringen – deed dat wel. Hij streek bij Okeanis neer, met zijn zoontje, vol energie en plannen. En muziek. Na de grappen over zijn vermeende witte boorden-status, diende hij ons van repliek met een stemgeluid… baf! Als zijn zoontje ’s avonds onder zeil lag, tikte hij me aan en vroeg: “Wat zal ik voor je spelen.”
Ik haalde mijn schouders op, het werd al veel te leuk: onbevangenheid veranderde in schroom. Hij had ervaring als zanger in een bandje, dus lachte en zong Wish you were here. Ja, ik ken dat… Toen hij vertrok, vroeg iemand: huh, maar jullie waren toch een stel? Nee, wij waren niks van elkaar. Gewoon, passanten in de zilte zon, bij de zijden zee van Koutsouras.