32 jaar later

Jongste zoon zit met laptop op de bank en heeft het druk met Habbo Hotel. Oudste zoon ligt op bed met zijn Blackberry. De tv staat aan. Ali B. maakt al wekenlang een programma waarin jonge rappers oude coryfeeën ontmoeten. In een korte samenwerking spelen beiden een nummer van de ander. Deze week was voorlopig de laatste aflevering. Rapper Winne – nooit van gehoord – ontmoet Henny Vrienten. ‘Een legende,’ vindt de rapper. Ook Ali B. is onder de indruk. En ik. En wie niet. Het is nog steeds hetzelfde als in die roerige jaren tachtig; Henny Vrienten heeft een magnetiserende uitstraling. In een handomdraai lijkt hij bovendien een rap van Winne te hebben bewerkt tot een heerlijke reggaehit, waarin hij de rapper vaderlijk toezingt. Ik zit aan het beeldscherm gekluisterd. Vrienten is nu in de zestig. En het is inderdaad 32 jaar later…

Wij vonden destijds, in 1982, als jonge meiden dat we Doe Maar in feite hadden ontdekt. Maar mijn zus had ze al veel eerder zien spelen, voor drie bezoekers, in de Gorcumse feestzaal De Kolfbaan. Een leuk bandje, vond mijn zus. Ga erheen! Tijdens een gure avond in Almkerk, in een schuur, gingen we, mijn vriendinnen en ik; daar traden ze op. Wij hadden geen kaarten maar sloten ons aan bij een limousine die kwam aanrijden over de dijk. Wij vroegen of de jongens misschien kaartjes voor ons hadden. Die jongens lachten, sloegen hun arm om ons heen en zeiden: ‘Kom maar met ons mee.’ Zo bezochten we ons eerste Doe Maar concert, binnengeloodst door de bandleden. We dansten de hele avond bij het podium, en wonnen een fles wijn. Dus mochten wij na afloop naar de kleedkamer komen… En aangezien wij niets geregeld hadden, waren ze ook zo vriendelijk om ons nog thuis te brengen, nadat wij uren in de kleedkamer hadden vertoefd… Die nacht zat ik voorin, op schoot bij Ernst Jansz. Ik voelde me elektrisch. Ik werd voor de deur van mijn huis afgezet, een meisje van vijftien, en Jansz omhelsde me kort en zei, met de hem bekende verlegenheid: ‘Nou. Dit was het dan. Mag ik je kussen?’ En hij gaf me een zoen en ik rende er vandoor, langs winkelpuien en straatlantaarns, de nacht in, naar huis. Het leek een sprookje. Er zou nog veel meer gaan gebeuren… vooral nadat bleek dat de manager een vriend van mijn familie was, en mij met alle plezier af en toe meeloodste naar een concert. Het was het begin van een zeer enerverende tijd…