Een mens hoort niet achter glas. Glas, dat is voor doperwtjes en bruine bonen. Maar ’s avonds na negen uur moet ik het kogelvrije raam laten zakken, opdat de boeven me niet doodschieten achter de kassa. Zodra de glaswand naar beneden is, veranderen de gesprekken; de klanten houden vragend hun zakken chips tegen het raam, zodat ik de barcode kan scannen. Vooral rijke madammen begrijpen dit niet en draaien zuchtend hun rolletje pepermunt zes keer rond. De klanten verstaan niet meer wat ik zeg, dus ik zet de microfoon hard; mijn stem galmt als de donder door de shop, en de klanten mopperen. ‘Wat een baan ook,’ zegt Teun van de beveiliging, die me om elf uur het terrein afloodst. En ik beaam dat.
achter glas